Deze pagina is een integraal reisverslag overgenomen uit Polarsteps om onze reiservaringen in Vietnam met jullie te delen. Lekker veel om te lezen, maar hopelijk inspirerend voor jullie eigen reis door Vietnam!
[mc4wp_form id=”659″]
Lees het verslag of klik op de verschillende hoofdstukken om in 1 keer naar het hoofdstuk te gaan waar je meer over wilt lezen.
- Granola, oh granola!
- Hoi An
- Hué
- Het verlaten waterpark
- Vinh Moc tunnels
- Phong Nha
- Ninh Binh, Trang An
- Viêt Hai, Cat Ba island
- Spoon hotel, Hanoi
- Over eten gesproken
- Ha Giang Loop
- Coolest parents ever
- Back from the loop
- 3B Homestay
- Mai Chau
- Hanoi, 3e keer
- Bijna 7 weken Vietnam
1. Granola, oh granola!
Zooooo, die hadden we nog niet gehad.
Dat je om 8.15 de wekker zet (niet te vroeg), zodat we om 11u op de luchthaven van Singapore konden zijn en rond 13u het vliegtuig zouden hebben. En dat als je wekker gaat je een pushbericht ziet van de app Air Asia (lang leve pushberichten op dit soort momenten 😲) met de mededeling dat het tijd is om naar je vliegtuig te gaan dat om 10.30u vertrekt! 🤯😱
Dus… Adrenaline aan. We waren direct wakker, jongens gewekt, aangekleed, laatste zooi in de tassen (die gelukkig de avond ervoor vast ingepakt waren), voor het eerst de app Grab gebruikt (voor een taxi), checken of we alles hebben en met in de handen van de jongste een pak Granola, in de handen van de oudste een pak yoghurt (want €6 voor 1liter, we blijven Hollanders en het was ons ontbijt voor later), bagage mee, op naar de taxi. Dat was om 8.40u…
Gelukkig waren we al ingecheckt. Dus met de yoghurt en granola de bagage inchecken en bij het scannen vd tassen toch de yoghurt moeten dumpen (hoe verrassend😂), want die mocht niet verder met ons mee door de douane en tijd om het op dat moment te eten was er nog even niet.
Om half 10 liepen we met boarding pass en granola richting de gate om daar dus nog 45 minuten te kunnen wachten met bezwete, net schoon aangetrokken shirts… 🤭
We haalden het prima, in het vliegtuig moesten we zelfs nog een halfuur wachten, omdat het druk was in de lucht.
45 Minuten vliegen naar Kuala Lumpur en daar nog even sjezen (door de vertraging) omdat we niet wisten hoe ver de volgende gate zou zijn voor de transfer, hoe de check van de handbagage was, etc.
Ruim op tijd waren we daar. Eindelijk even wat eten; een sandwich en… wat droge granola🤣.
Dat vliegtuig was zelf ook vertraagd, dus wij waren in alles ruim op tijd. No final call for family The Young.
In het vliegtuig naar Da Nang raakten we aan de praat met 5 Vietnamese dames (2 zestigers en 3 veertigers). Kon Martijn zijn beginners-Vietnamees proberen, zij hun erg goede Engels (voor een Vietnamees). We kregen dadels en toen ze zagen hoe Midas daarvan smulde (en met zijn lange wimpers knipperde😍) kregen we een hele nieuwe doos (waarvan ze er een heleboel had om thuis uit te delen)! Na bijna 3 uur waren we in Da Nang. Op voor het visum-circus, daarna met de pick-up van het hotel naar Hoi An. Nog een jong stel met baby meegenomen die ook die kant op moest. Inmiddels had ik een aardige portie hoofdpijn verzameld van een dag op net te weinig water, eten (ondanks granola) en een dag reizen.
We zitten nu in een heerlijk klein hotel, met klein maar fijn zwembad. De jongens hebben hun eigen kamer, geschakeld aan de onze. Zij een regendouche, wij een bad. Verse mango en flesjes water stonden klaar en het ontbijt is inbegrepen, dus dat scheelt de komende ochtenden ook!
Terwijl de jongens plonsden, ik even op bed lag na veel water en thee, ging Martijn geld pinnen en eten halen (hoe fijn!). Hij kwam terug met 2 miljoen Dong, een Vietnamese pizza, ducksoup (erg lekkere dunne behangerslijm met eend, rijst en groenten) en een toetje. Toen was na de regendouche de hoofdpijn ook verdwenen.
Morgen willen we een kleermaker opzoeken (suggesties voor een te maken outfit zijn welkom) en de oude stad bekijken. Wat boodschappen doen en de was. Toch jammer van die yoghurt, maar gelukkig hebben we de granola nog.
2. Hoi An
Vanochtend zijn we bijtijds opgestaan (wekker gezet op 7.15u ofzo) om iets meer in het ritme te komen. Na het ontbijt, zijn we met de taxi naar het strand gegaan. Heerlijke plek! De zee was heel fijn, lekker zand en toen we daar om 10 uur waren, nog een goede temperatuur. Wel in de schaduw en met UV shirts en zonnebrand. De jongens genoten in de zee en de branding. Gezocht naar schelpen, krabbenpootjes en visjes. Begin van de middag weg van het strand, geluncht daar en met de taxi terug naar het hotel, met toch iets teveel zonnestralen op de huid (dat zand schuurt de zonnebrand er iets te snel af). Afgespoeld en daarna het zwembad in. Het is net vakantie!
Begin van de avond zijn we weer op onze aluminium rossen gestapt en fietsten we naar het centrum om daar wederom een local dish te eten. Spring rolls, beef noudle soup, chicken noudle soup en een soort pizza puntjes van gefrituurd filodeeg. Zeer smakelijk en het is leuk om te merken hoe verbaasd en leuk de Vietnamezen het vinden als Martijn in het Vietnamees begint te praten. Ze verwachten sowieso niet dat een toerist het überhaupt probeert. 😂
Dus dat levert een hoop plezier op, maar is ook wel echt handig, aangezien een hoop Vietnamezen amper Engels spreken.
Vanavond de jongens voor het eerst voor 21 uur in bed. De oudste slaapt nu (bijna 22u) net of bijna, dus dat scheelt. Kijken of we dat een beetje vast kunnen houden. Iets meer met de zon op (al is dat wel errug vroeg) en iets meer met de zon onder.
Voor morgen nog geen plannen.
De volgende dag ging de wekker om half 7. Rustig werden de jongens wakker, daarna naar het ontbijt. Vervolgens met UV-shirts, zonnebrand en hoedjes zaten we om half 9 op de fiets met 1,5l water en 1,5l koude thee in de tas. Die waren 2 uur later leeg. 😂
Het was goed warm, maar met een briesje goed te doen. We verkenden de (schier) eilanden bij Hoi An, beiden op een wat te kleine fiets, zonder versnellingen en met kind achterop. En toch, prima fietsje en prima te doen.
Op een lokale markt kochten we bananen, hoedje voor Martijn en cakejes voor onderweg. De dames van de markt waren zeer onder de indruk en gecharmeerd van onze ventjes die overal even geknepen en geaaid werden. Een ouder dametje wilde wel een kus van de oudste, die daar vriendelijk glimlachend ‘no thank you’ op zei. De jongste werd vlot op een krukje bij de ventilator gezet en even geknepen en gekriebeld. Die moest ik even zeggen dat hij het ook mocht aangeven als hij het liever niet wilde. Dus die kwam al snel weer even bij mij staan. De jongens vinden het wel grappig dat ze zo interessant gevonden worden, maar soms is het ook even genoeg.😉
Na nog wat drinken en een banaantje stapten we snel weer op onze tweewielers en zo brachten we een halve dag door, met geregeld stops voor drinken, wat eten en op een gegeven moment een lunch, waar de jongens zich vermaakten met Vietnamees schaak (dat was even puzzelen hoe die stukken moesten staan!). Goed gegeten en wederom veelvuldig toiletbezoek, want zeker de jongste is overal zijn territorium aan het afplassen. Hij drinkt in ieder geval genoeg, zullen we maar zeggen.
Toch is hij wel degene die tot nu toe het snelst aangeeft dat hij het te warm heeft, even last heeft van zijn buik of te moe is. Hij is de kleinste, de lichtste en moet dus naar verhouding het meest acclimatiseren. Dus dat tempo volgen we.
De bruggen over fietsen vond hij ook een beetje spannend door het gerammel van de bamboeplanken of het getril van het ijzer. Maar ze doen het hartstikke goed de jongens en dat noemen we ook geregeld. Ze genieten, ondergaan alle indrukken, eten mee, mopperen als dat logisch is, spelen samen, irriteren elkaar soms en doen eigenlijk met de meeste dingen net als thuis.
Eenmaal thuis tegen half 3, allemaal onder de lauwe douche en daarna het zwembad in. Hadden we toch zomaar meer dan 35km in de benen met ons tochtje! En dat zonder versnellingen, bijna 40 graden en een kind achterop.
Eind van de middag heb ik ze hun schoolwerk laten zien met hun planning en hebben ze even aan hun logboek gewerkt en de eerste aftekening in hun planning gemaakt. In de avond wilde de oudste een fiets proberen in het straatje bij het hotel en daarna zijn we om de hoek heel erg, maar heel lekker een hamburger met frietjes gaan eten en de jongens een hotdog. Daarna was het wel tijd om richting bed te gaan en de meeste spullen vast in te pakken.
Morgen worden we om half 9 opgehaald en rijden we via wat stops, naar Hué. De stad met de oude keizerlijke paleizen.
3. Hué
Gisteren werden we om 8.30u opgehaald door een vette mpv Toyota om ons naar Hué te brengen. Ongeveer 125km. Met stops. De eerste was dichtbij; Marble Mountain. Het was een stijl stukje klimmen op de uitgehakte trap, maar wel cool. Binnen stonden allemaal uitgehakte marmeren beelden versierd met het soort verlichting dat ik alleen rond kerst in mijn klaslokaal durf op te hangen.😏🤣
Verder wel een beetje een tourist trap.
Vervolgens reden we de bekende Hai Van Pass. Prachtig mooi, wel met plastic zakje in de buurt, want de jongens vonden het geslinger achterin wat minder prettig. Met genoeg airco en veel naar buiten kijken, ging dat gelukkig prima.
Daarna stopten we bij Lan Co Beach. Toen waanden we ons een beetje in een ‘Wie Is de Mol?’ setting. We konden via een resort het strand op. Bij het resort was wat personeel en een enkele local die kwam eten. Het hele resort was compleet verlaten en duidelijk al een tijd niet meer als resort in functie. Heel apart. Toen we op het schitterende strand kwamen bleken de nagelegen resorts ook verlaten. Het was heel weird om daar op dat strand als enige rond te lopen. We verwachtten elk moment Art om te zeggen dat het spel ging beginnen en we 20 minuten de tijd hadden om fictieve gasten naar de juiste kamers te brengen.
Bij het zwembad (ook verlaten) wilden toeristen met ons op de foto.🤣
Daarna reden we door naar een prachtige lagoon waar ze o.a. oesters kweken. Daar hebben we geluncht. Toen moesten we nog ruim een uur naar Hué.
We arriveerden bij Vu’s homestay. Een bijzondere plek. Deze hele locatie heeft Vu, innemende man van 32, helemaal zelf gebouwd. Het huis, alle hutjes, de tuin, elektra, water, alles. We zijn alle vier onder de indruk. De jongens lopen met Vu weg, de jongste helpt kippen voeren en hij vindt alles wat Vu doet interessant. Ze lopen met hem door de tuin en de oudste spreekt zonder aarzeling Engels met hem. Hij is ook tourguide als het nodig is (hij was eerst een easyrider), kookt (heerlijk), name it en hij maakt het. Het verblijf is eenvoudig, zeker na ons vorige hotel, maar de plek is prachtig, net buiten Hué, en alles voldoet. Alleen het matras; The Vietnamese like it hard.😣
Voor de FV; denk de matrassen in Frankrijk bij het tweede huis en dat x10.😳
Maar goed, gisteren lagen de jongste en ik vroeg op bed. De andere 2 volgden snel. Uiteindelijk beter geslapen dan verwacht. We waren allen rond 6.15u wakker.
We zijn rustig opgestaan, ontbeten en namen om half 9 de taxi naar het oude gedeelte van Hué. Hier zijn ommuurd de oude keizerlijke verblijven te vinden, waar 13 keizers hun tijd doorgebracht hebben. Sommigen al vanaf zeer jong. We konden aanhaken bij een gids die Engelsen en Vietnamezen rondleidde. Zo konden we de info vertalen voor de jongens en Martijn probeerde het Vietnamees te volgen. De jongens waren eerst wat weerbarstig (want warm). Ik herken veel van mezelf van vroeger in de oudste op zulke momenten. ‘Wat een oude gebouwen’, ‘maken ze dit nooit schoon’, ‘wat suf die keizers’, ‘waarom mochten mensen hem niet aankijken’ en meer van dat soort teksten. 🤣🤐
Bij deze aan mijn ouders; respect hoe jullie mij vroeger dan meestal negeerden en me even lieten. 😁 Dat werkte bij de oudste nu ook en toen de jongens door hadden hoe jong de keizers soms waren, waren ze wel geboeid.
Op een gegeven moment was het mooi geweest. We konden met de groep verder de dag door op tour als we wilden, maar het was tijd voor een rondje markt, bezoek aan de Pagode en daarna met taxi terug.
De markt was enorm. Een waar doolhof aan kleine paadjes met elk deel zijn eigen afdeling; vlees, vis, groenten en fruit, kleding, drogisterij, speelgoed, etc. Eigenlijk is het meer een soort groot warenhuis in markt-stijl.
Inmiddels vordert Martijn zijn Vietnamees gestaag. Geregeld krijgt hij de vragen; hoe lang woon je al in Vietnam, werk je in Hanoi, woon je in Vietnam, hoe lang spreek je al Vietnamees, etc. Hilarisch enerzijds, super cool anderzijds. Vietnamees is echt géén makkelijke taal.
We merken ook dat ze hem heel goed begrijpen als we de weg vragen, vragen waar de wc is of gewoon een gesprekje hebben. Zodra hij echter ergens begint te onderhandelen over de prijs in het Vietnamees, begrijpen ze er spontaan niets meer van! 😂
Daar trappen we dus niet in. Onderhandelen hoort erbij en we willen best meer betalen dan een local, maar wel naar verhouding. Ook Vietnamezen die niet local zijn, moeten meer betalen dan een local, hebben we inmiddels geleerd. En dat kunnen de Vietnamezen weer horen aan het accent, want de Vietnamees in het noorden moet erg zijn best doen om een Vietnamees uit het zuiden te kunnen verstaan. Vergelijk het maar met een Fries en een Limburger.
Met een mopperende jongste (want; ‘We gaan maar 1 minuut naar de pagode en dan in 5 minuten naar huis’, volgens hem) die wederom moest plassen, bezochten we de pagode en de wc en daarna hebben we de middag gechild bij Vu. Voor de jongens wat minder te doen hier, maar ze helpen Vu, spelen een spelletje (kaarten, mens erger je niet, tablet) en eind van de middag fietsten we naar de rivier dichtbij om te kijken of daar een beetje viel te vissen.
Wederom heerlijk Vietnamees gegeten bij Vu en genoten van felle onweersflitsen in de verte.
Ons raam had op een kier gestaan dus deze zat vol vliegende mieren. Samen met Vu hebben we ze allemaal weggehaald, nadat de jongens er eerst een ware killing-zone van hadden gemaakt door met veel plezier al die beesten te meppen, weg te spoelen (badkamer), de föhn te gebruiken en wat al niet meer. 🙊
Hoe dan ook, we hadden een prima nacht zonder beesten en op onze plankmatras.
4. Het verlaten Waterpark
Dit was een bizar ding. Een verlaten waterpark. 2 Jaar lang is er gebouwd. 13 Jaar geleden ging het open om 2 jaar later de deuren weer te sluiten. Er kwamen te weinig mensen.
Het moet een serieus soort van openlucht Tropicana geweest zijn.
Tegenwoordig is het een dingetje onder toeristen om het te bezoeken als ze in Hué zijn. Op de Facebook pagina die ik volg gaat er een foto rond van de glijbanen waar steeds een nieuwe onder geplakt wordt. Te flauw en gaat nergens over, maar hilarisch grappig, dus ook wij stapten op onze fietsjes en gingen erheen. Bewaking die er is moet je omzeilen, want officieel is er geen bewaking. Dat is iemand die een wit overhemd aantrekt, een bandje om zijn arm doet en al toeterend op zijn motor toeristen uit het gebied jaagt of geld vraagt voor de toegang.🤣
Wij zetten onze fietsen neer en zijn een rondje om het park gelopen. En ook hier hadden we zo een spel voor ‘Wie is de mol?’ kunnen spelen. De jongens vonden het vet cool om hier rond te banjeren en op verlaten glijbanen te kunnen klimmen.
Aardig wat toeristen van diverse nationaliteiten. De Nederlanders die we zagen en spraken kwamen ook allemaal voor de foto. 😂
5. Vinh Moc tunnels
De Vinh Moc Tunnels waren indrukwekkend. We bezochtend deze nadat we Vu’s homestay hadden verlaten en onderweg waren naar Phong Nha Kebang.
Vanaf 1966 is er 13 maanden gebouwd door zo’n 250 mensen. Het materiaal wat ze uithakten gooiden ze in de nacht in zee, zodat deze sporen meteen gewist werden. Het bood plaats aan 300 mensen, ongeveer 60 gezinnen van het dorp Vinh Linh. Op grote momenten van nood bood het plek voor 600 mensen.
De tunnels hebben 3 lagen. De diepste is 30m, gebruikt voor oorlogsvoorraden. De bovenste is 12m diep en was voor de burgers. Elk gezin had een slaapvertrek van ongeveer 2 m3. Er was een hospitaal, gemeenschappelijke ruimte, klaslokaaltje, verlosruimte, vergaderruimte, etc.
De tussenverdieping was meer voor de politiek of militairen.
Doordat er meerdere ingangen zijn en 2 ventilatiegaten, is er genoeg zuurstof.
De tunnels zijn ongeveer 1.60m hoog. Hygiëne en licht waren in die tijd de grootste problemen. ’s Nachts wasten ze zich in zee.
Deze tunnels liggen in de DMZ, maar is ondanks de locatie zwaar gebombardeerd in de oorlog. De Amerikanen zijn hier nooit aan land geweest, in deze tunnels is niemand gestorven en er zijn 17 kinderen geboren.
We vonden het indrukwekkend en bizar om ons voor te stellen dat ze hier leefden. Tegelijkertijd vonden de jongens het ook heel gaaf om er nu in deze tijd alsnog doorheen te kunnen lopen. Na de rondleiding hebben we geluncht en stapten weer bij onze driver in de auto voor het laatste stukje naar Phong Nha Kebang.
6. Phong Nha
Over Phong Nha heb ik een apart blog geschreven. Hier vind je praktische informatie en onze aanbevelingen.
Waar we nu toch terecht zijn gekomen.
Phong Nha is een dorpje wat ligt in het nationaal park Phong Nha Kebang. Het park is 340 km2 groot en het krijtrotsgebergte wel 400 miljoen jaar oud. Sinds 2003 staat het op de Werelderfgoedlijst. De meeste toeristen verblijven in de stad Dong Hoi, 45min rijden ervoor, maar in dit dorp wordt letterlijk flink aan de weg getimmerd. Het ene hotel en de andere homestay schiet de grond uit. Wij zitten aan het eind van het dorp in een homestay dat net 3 maanden open is; Carambola bungalows (www.carambolabungalow.com). Het ligt aan de rivier en het uitzicht is prachtig.
De vele grotten die hier zijn, zijn nog niet zolang geleden toevallig ontdekt. Bijvoorbeeld door een boer die een keer van zijn route afweek.
De grootste grot ter wereld voor zover bekend, is hier. Zo groot als een wijk in Manhattan. Met een dikke portemonnee kun je daarheen. Maar de andere grotten zijn toegankelijker en ook enorm.
Gisteren kwamen we gaar aan rond een uur of 16. Ons hutje op palen is ruim, met airco en absoluut fantastisch comfortabele bedden! 🤩
De jongste ligt in een twijfelaar, de oudste in een 2-persoonsbed en Martijn en ik ook. Hebben wij eigenlijk de minste ruimte van ons vieren.🤔
Maar goed bij Vu hadden we allebei een kind in bed, dus het is wel zo knus.
We lagen tussen 8 en half 9 in bed. Heerlijk geslapen tot even voor 6 uur, toen de zon alweer even op was en de oudste als eerste het bed uitstapte.
Vandaag hebben we 2 grotten bezocht. Op de fiets naar het startpunt, daar in een bootje een stuk de rivier af. Toen 400 treden omhoog de berg op.
Onderweg scoorden de jongens een gratis ijsje omdat ze weer even met een paar mensen op de foto gingen. Vooralsnog vinden ze het niet erg. Het was serieus best even afzien, dat klimmen in de hitte, maar de grot waar we in terechtkwamen was fantastisch indrukwekkend. Groots, zeer oud en gaaf om een flink stuk doorheen te kunnen lopen.
400 Treden naar beneden, de boot in en de 2e grot door met de boot.
Na deze tocht zijn we (voor het mooie wat te laat) gaan lunchen en teruggefietst naar onze homestay. Laatste deel van de middag rustig aan gedaan, de jongens gezwommen in de rivier, wat gegeten en naar bed.
Het is half 10 geweest, morgen is het vast weer vroeg dag.
We tekenen even voor 6 uur als de jongste de dag opent. Kort daarop zijn we allemaal wakker en starten chillend met wat digitaal leeswerk en een spelletje. Het ontbijt neemt deze keer wat meer tijd in beslag. Terwijl ik een overhemd repareer, leert Martijn in de keuken de dames Nederlandse pannenkoeken bakken.
Na het ontbijt stappen we op de fiets richting de Duck Stop.
Dit was hilarisch leuk en absoluut een aanrader voor iedereen (met kinderen) die in Phong Nha komt! Op de fiets zo’n 7,5km fietsen (ja warm, maar fietsen geeft een briesje). Geen idee wat we konden verwachten, maar de reviews op Tripadvisor waren zeer lovend.
Het laatste stukje lopen we met de fiets (want hobbelige zandweg en tere kinderkontjes op de bagagedrager zonder kussen😁). We worden zeer hartelijk ontvangen door 2 jongemannen en een aantal kinderen.
De Bong Lai vallei ligt in het armste gebied van Phong Nha. De kinderen die hier leven moeten allemaal hun ouders helpen op het platteland. Als ze vrij zijn spelen ze met de eenden, rijden op de buffel en spelen in het water.
Tegenwoordig, nu er toeristen komen, is er een hoop veranderd. Bij de Duckstop willen ze graag laten zien hoe het was.
We krijgen de lokale lekkernij; pelpinda, beetje zout en een lokale peperkorrel. Lekker! We nemen wat te drinken en dan begint de tour;
Een jong knaapje van een jaar of 9 (?) neemt ons mee naar Mr. Trump, een oude buffel die ze uit de jungle gered hebben. Hij is tam en helpt met het werk. We mogen om de beurt op zijn rug zitten en door de plomp rijden. 😂
De oudste laat dit aan zich voorbij gaan en filmt het geheel. Het is verfrissend en ontzettend leuk. Daarna lopen we met onze gids naar de eenden. Daar mogen we ze voeren uit onze hand, rennen met een bakje voer terwijl ze achter je aan rennen en als we gedirigeerd worden om te gaan zitten en onze voeten bij elkaar te steken wordt er voer bij gedaan en krijgen we een voetmassage van eenden die eten. Dat kietelt als de t#r*ng maar is zó ontzettend grappig!
Tot slot mogen we een eend vasthouden en naar de vijver gooien.
Klinkt leuk toch? 🐃⛲🦆🤾♂️
Als we teruglopen naar het huisje staat daar een soort loempia pannenkoek klaar die we zelf rollen in rijstpapier en met pindasaus eten. Super lekker. Een koud pilsje maakt het af.
De jongste vermaakt zich met puppy’s en kuikens en de jongens schommelen in een hangmat. De Duck Stop is serieus een ontzettend kneuterige, gemoedelijke activiteit, nog niet verpest door massatoerisme. We vervolgen onze fietstocht weer richting ons huisje. Bij een kraampje kiezen de jongens allebei een lokaal t-shirt en i.p.v. af te dingen, kletsen we er een sportbroekje bij.
Eenmaal terug, zoeken de jongens meteen de puppy’s op. De jongens zijn helemaal gek op de 2 kleintjes en we denken naam over een naam voor de beesten.
Wij douchen al het zweet eraf en kort daarop begint een verfrissende bui. Lekker! 🌧️
Al snel begint het te donderen. Dat hebben we op deze plek elke dag even, maar steeds zonder regen.
Voor we het doorhebben stormt het, regent het snoei hard en bliksemt en dondert het om ons heen. 🌪️⛈️ Een lokale mini tyfoon gaat er langs.
Indrukwekkend, ook voor de locals, want deze zijn meestal later in het seizoen. Stoelen waaien om, parasols en rubber bootjes waaien weg, boten met toeristen van en naar de grotten, varen naar de kant om daar de bui af te wachten. Waren wij even mooi op tijd terug! Anders hadden we bij het dorp moeten schuilen onderweg, maar dit was wel een top timing. Later horen we dat er een boot gezonken is en 2 toeristen aan bord niet konden zwemmen. Alle boten hebben zwemvesten aan boord, maar deze 2 moesten wel afgevoerd naar het ziekenhuis.
De jongens doen wat gymnastiek op de bedden, we spelen een potje kaart en als het weer wat rustiger wordt begint het schoolwerk. Bij de één met iets meer weerstand, maar in ruim een uur worden er een paar werkjes gemaakt.
Het is lekker afgekoeld, dus we gooien de deuren open en de airco uit.
Eind van de middag fietsen we terug het dorp in en gaan we mini-bbqen. We krijgen 2 bordjes met vlees en groenten en een hot pot bbq op tafel. Zelf grillen, rijst erbij. Smaakt prima!
In het donker fietsen we terug, de jongens chillen nog even in pyjama op bed en dan gaat tegen 21.00u toch echt het licht uit. Iets later dan we wilden, morgen is het vast wederom vroeg dag.
Wij werken nog even onze Polarsteps bij, Martijn kletst nog wat Vietnamees met het personeel. Hij wordt er steeds handiger in!
Gisteren was het zaterdag en hebben we een chilldag gedaan. Geen activiteit, chillen bij de homestay, schoolwerk gedaan en we werden door het personeel gevraagd of we met hen mee wilden lunchen.
Tuurlijk! We hebben inmiddels een warm contact met hen, ze vinden de jongens fantastisch en waarderen het Vietnamees van Martijn, waardoor zij weer Engels kunnen oefenen.
Dus wij lunchten Vietnamese-style, op de grond op een kleedje in de keuken. En we spraken af de volgende dag samen het avondeten te gebruiken.
Vandaag zijn we naar de Botanische tuin gegaan, meer jungle eigenlijk. Met waterval en zwempoel. Zo’n 8km heen en ook weer terug. Het zou wel een beetje op en neer gaan was ons gezegd.🙈
Dus, een prachtige route door rijstvelden, maar dat laatste stuk in het park kregen we een verkeersbord met 10% voor onze kiezen, met bijbehorende helling.☀️😥🚴♀️😝🚶♀️
Zoiets. Met kind achterop werd ‘m dat niet. Zonder ook niet trouwens. Hop, lopend naar boven. Ik kan me niet heugen eerder zoveel getranspireerd te hebben. Water🥛🥛🥛🥛🥛🥛en nog meer water dronken we. En we hadden deze keer al 3×1,5l meegenomen. Ook die ging schoon op. Ook de jongens stapten dapper mee, moedigden ons aan en met geregeld stoppen voor een slok of een mooie rups, ging dat goed. Toen we aankwamen, vroeg de dame bij de balie of we met de auto of brommer waren. Toen we zeiden ‘met de fiets’ hoefden we geen kaartje voor het parkeren. Welke mafklapper gaat dat fietsen moet ze gedacht hebben…. Er stonden 4 fietsen in totaal.
Het park was prachtig, de hike naar de waterval vonden we allemaal super leuk. Gezien de fietstocht kozen we de korte route van 1,2km.
Bij de waterval even afgekoeld in de poel en langs de waterval ging de route vervolgens verder. Daarna zijn we nog naar een andere zwempoel gelopen. Daar hing zelfs een schommel in het water.
Daar werden we uitgenodigd bij een Vietnamese familie te komen zitten, een hapje mee te lunchen van wat ze nog over hadden en een biertje mee te drinken. In gebrekkig Engels en Vietnamees waren dit weinig diepgaande gesprekken, wel veel klinken met glazen en veel gelach.
We beseffen op deze momenten, of momenten als zo’n lunch, dat dit is waarom we dit willen doen. Ervaren en contact hebben met de mensen die in een land wonen en niet alleen maar als toerist consumeren van toeristische trekpleisters en verblijven in je hotel.
De 10% omlaag liepen we grotendeels ook, gezien de staat van de remmen. Onderweg geluncht en de rest van de middag gechild bij de homestay. In de avond aten we buiten met het personeel die constant foto’s blijven maken. Voor morgen hebben we een vis-afspraak staan, omdat Martijn had aangegeven graag een keer te willen vissen.
De volgende dag zouden we bij de homestay blijven om te vissen op de rivier. Dat liep (uiteraard) iets anders.
De oom van Nguyet (receptioniste/manager) heeft een meer hier vlakbij (ze dacht ongeveer 7km). Haar broer zou gids zijn op de boot en dan konden we mee vissen. We zouden ons laten verrassen. Op de fiets volgden we haar (de jongens tot hun en haar blijdschap bij haar achterop de scooter). Dat bleek toch bijna 9km🤔. En op 7km brak mijn fietsketting. Dus ik ook achterop erbij. Past best. We kregen haar huis te zien, het huis van haar broer en vervolgens haar oom. In het dorp zagen ze voor het eerst buitenlanders. Dat vonden de kinderen daar enorm interessant. Voor het huis stonden ze te kijken, maar als we dichterbij kwamen, renden ze giechelend weg.
Bij haar oom werden we hartelijk ontvangen en wederom in gebrekkig Vietnamees en Engels kwamen we er met elkaar wel uit. We gingen met oom, broer en nog iemand een bootje in, een prachtig meer op van zo’n 3 km2. Er werd een 200m lang net uitgegooid, we vaarden een rondje en het net werd weer ingehaald. Geen idee hoe dit zou gaan lopen. 😂
We haalden 1 vis uit het net, vaarden nog een rondje en toen we terugkwamen werd de lunch geserveerd. Zeer lokale en verse gerechten voor onze neus. Maar stiekem voor de meesten van ons iets te apart en heftig van vreemde smaken. De jongens hebben dapper wel gewoon een kommetje rijst genomen en gingen daarna chillen in een hangmat.
Een uurtje later vertrokken we weer, met vis. Bij de broer van Nguyet op de scooter met z’n vieren; de jongens, haar broer en ik. En Martijn ging weer dapper terugfietsen.
Een fantastische lokale ervaring, een hoop indrukken te verwerken. De rest van de middag bleven we bij ons huisje.
Deze laatste dag bleven we bij Carambola. We hebben met de warmte lang binnen gechild. Later werden we wederom uitgenodigd door de meiden voor een lunch in hun keuken, want het is onze laatste dag daar. Tegen 16u vragen ze ons ook mee om te zwemmen in de rivier, heerlijk even afgekoeld! We eten in het dorp en de avond wachten we op de taxi die ons rond 23u komt halen. Het is warm, we kletsen wat en voor de jongens is een tentje neergezet (want we zijn in de middag al uitgecheckt uit de kamer) waar ze evt. kunnen slapen. De jongste lukt dit wel een uurtje, de oudste niet. De dames zijn met stille trom vertrokken, die wilden waarschijnlijk geen afscheid nemen. Ze vonden het, net als wij, ontzettend leuk de afgelopen 6 dagen. De jongens knuffelen de puppy’s nog even, ze heten inmiddels Shadow en Light, en dan is het tijd. De jongste broer van Ha (eigenaar) is taxi chauffeur en brengt ons in een kleine 40 minuten naar Dong Hoi naar het station. Weer een ervaring rijker; een tv-scherm voorin de auto met daarop clips van Aziaten die zingen en een poging tot dansen doen. 😏
We kaarten om 12 uur ’s nachts met de jongens in de stationshal en even voor 1 uur stappen we onze trein in. Het is treinnummer S20 en hoe hoger het nummer hoe ouder. Maar het is wel tof en de jongens vinden het super cool. Ze mogen in de bovenste bedjes en tussen half 2 en 2 slapen we. Wij hebben een onrustige nacht (veel wakker), maar het is prima en de jongens slapen heerlijk.
7. Ninh Binh, Trang An
Onze trein vertrok even voor 1 uur. De jongens mochten tot hun plezier boven slapen en na het tandenpoetsen gingen de lichtjes uit. De jongens hadden boven onze hoofden nog een klein kwartiertje gesprekken over van alles. Om 2 uur sliepen we wel. Het schommelde en stommelde, kraakte en piepte. Af en toe even wakker als we ergens stopten. Tegen 6 uur werd de eerste wakker, de oudste als laatste om 7 uur. Hij vond het een perfecte nacht met een heerlijk bedje. De jongens vonden het fantastisch en hopen dat we dit nog een keer gaan doen. We hadden een klein ontbijtje meegenomen en de koffiekar kwam zelfs langs.
Om half 10 namen we de taxi en klein halfuurtje later, waarvan 2km over een hobbelige grindweg, waren we bij onze homestay; For you homestay. Idyllisch tussen het karstgebergte, in de niks samen met nog een paar homestays. We hebben een eigen huisje, ze liggen allemaal om het zwembad en we vermoeden dat ik de oudste gast ben. 🤣
Het houdt zich waarschijnlijk het beste tussen een homestay en een hostel. Veel relaxte backpackers die veelal op de motor hier zijn of gebracht. Er wordt flink gechild bij het zwembad, we hebben een pooltafel en tegenover de homestay ligt een poel waar ook gevist kan worden.
We hebben 4 nachten geboekt, dat moet goed komen. We liggen wel wat meer buiten de rest van wat er te bekijken valt dus voor de komende 2 dagen hebben we 2 scooters gereserveerd om mee op pad te gaan. Daar kijken de jongens enorm naar uit!
En daar gingen we op de scooter! Dat voelde al snel weer vertrouwd, dus we tufden lekker richting het opstappunt van de bootjes waar we mee wilden varen. We kozen voor de tour van 3 uur waarbij we door 9 grotten zouden varen en een aantal tempels zouden zien. We vaarden midden door het karstgebergte wat immens indrukwekkend is en terecht op de Werelderfgoedlijst staat. Een wat ouder dametje roeide ons door al dit prachtigs. Een beetje beschamend blijft dat toch wel voelen; je een beetje voort laten roeien door iemand die daar niet zo veel mee verdient en 3x per dag zo’n tocht maakt, waarschijnlijk 6 dagen per week, misschien wel 7. Aan de andere kant houdt het haar fit, roeiend met armen en voeten (ja, dat ziet er vernuftig en grappig uit) en werkt ze in een schitterende omgeving.
Varen door grotten zo laag dat we flink moesten bukken af en toe, vonden we allemaal erg gaaf. En zelf roeiden we geregeld met de dame mee (stiekem tegen ons eigen Westerse schuldgevoel, maar ook omdat het erg leuk was).
Na afloop togen we weer op onze scooters richting de grote supermarkt die er in Ninh Binh moest zijn. Zo’n 10km verder waanden we ons even bijna in Frankrijk zo groot als de supermarkt was. Die hadden we in Azië nog niet gezien! De jacht werd geopend op zonnebrandcrème. Dat is hier schaars en onze 2 flessen zijn bijna leeg. Ze verkopen hier alleen kleine flesjes, sommigen zijn meer bodylotion al doet de beschermingsfactor anders vermoeden, dus je moet goed kijken welke je koopt. Met Nivea speel je op safe, mits je degene zonder bleek koopt, want dat gebruiken de Aziaten dan weer liever. 🤷🏻♀️ Die willen het liefst zo wit mogelijk blijven (wanneer in de geschiedenis hebben we dat eerder gehoord🤔). En daar doen ze veel moeite voor! Als de Vietnamees op pad gaat, doen ze lange kleren aan van lekker synthetisch materiaal, met extra lange mouwen met duimgat, zodat je hand ook bedekt is. Ze dragen slippers, want makkelijk, maar de sokkenmarkt heeft hier op ingespeeld en verkoopt sokken, met je grote teen apart, in huidskleur. Dus ook je voeten verkleuren niet. Er worden flinke hoeden gedragen en lapjes of kapjes voor het gezicht. Nu is de hoed deels ook voor de warmte en het kapje tegen het stof op de scooter, maar goed.
Even terug naar de zonnebrandcrème. Zonder bleek dus, maar wel de goede Nivea. Die vond ik: flesjes van 75ml. Alle 7 meegenomen. Kunnen we weer een week of 3 à 4 vooruit.
We scoorden een zonnebril voor de jongste, aten bij de Vietnamese McDonalds (en kregen meer dan we dachten, want het bestelsysteem was wat vaag), haalden wat andere dingen uit de supermarkt en togen weer terug naar de homestay. 16 Uur waren we weer terug. De jongens genoten op de scooter en op deze plek, iets verder van alles af, is het een handig ding.
De setting hier is erg leuk voor een paar dagen. Veel interactie met andere gasten, wat minder met de locals. Voor even is dat ook prima. Het is echt net een hostel met de naam van een homestay. Allemaal backpackers, tussen de 20 en 30 jaar, sommige alleen reizend, anderen als stel of met een groepje. Diverse nationaliteiten bij elkaar en het voelt weer een beetje als in Australië. Alleen dan nu met kinderen en 14 jaar later.🤣
De jongens winden al die gasten om hun vinger, spelen met de dames uit Quebec in het zwembad met een balletje, terwijl er om het zwembad heen gechild wordt met een biertje, muziekje erbij en een enkele joint.
De jongens speelden vanavond met een aantal van hen een potje pool. 😂
Te grappig en het maakt hen echt niet uit hoe oud iedereen is. Ze vinden het erg leuk dat iedereen hen ‘so cute’ vindt en maken daar gebruik van.
Vanavond hebben we bij één van de jongens enkelbandjes en een armbandje laten maken, zodat we nu alle 4 een echt backpackerssierraad hebben. 😂 Hij maakt ze op reis om wat bij te verdienen. Ik wilde wel een bandje, de jongens ook en toen kreeg Martijn er 1 for free. Dus die kon niet achterblijven.
’s Avonds hoorden we van 1 van de gasten; Oh, you’re the Dutch people, traveling with their kids!
Yup, we’re the Dutch people.
Mochten we hen inspireren dat reizen mèt kinderen ook mogelijk is en ontzettend leuk, dan is alleen dat al erg tof.
Vandaag was een relaxte dag. Rustig opgestaan (gisteren was het laat geworden), ontbijten, schoolwerk, zwemmen en poolen. Rond 16u zijn we op de scooter gestapt naar hèt uitzichtpunt van Ninh Binh; Hang Múa.
We klommen 500 treden omhoog voor werkelijk een adembenemend uitzicht. De foto’s lijken voor zich te spreken, maar dan nog. De uitgestrektheid, het rotsgebergte dat daar zomaar uit de grond lijkt te schieten. Indrukwekkend.
We reden een stukje terug en aten bij een lokaal restaurant.
Nog even afkoelen in het zwembad, de jongens schrijven nog even in hun logboek en dan doen we vanavond weer wat eerder het licht uit.
Voor morgen nog geen plan, behalve het vervolg van onze route plannen.
[mc4wp_form id=”659″]
8. Viêt Hai, Cat Ba island
Gisteren hadden we een reisdag. We werden om half 9 opgehaald door een klein busje, maar mochten niet vertrekken voordat we 2 flessen water meekregen, de jongens allebei een ijsje en allemaal een zeer kitscherig etuitje voor diverse doeleinden. 🤣
We pikten nog wat anderen op en werden naar de bus gebracht. Die was voor nog geen vijfde vol, dus we hadden de ruimte. Op voor 3,5 uur richting Cat Ba. Het eiland bij het beroemde Ha Long Bay. De jongens maakten wat schoolwerk, speelden een spelletje, ik las en luisterde wat muziek. We raakten aan de praat met een stel, waarvan we dachten dat ze Spaans waren. Ze kwamen uit Chili. Zij waren al een aantal maanden onderweg en hadden nog even te gaan. Ook hen inspireerden we voor later, als ze zelf kinderen hebben, ook te gaan reizen. Het is erg leuk, motiverend en bevestigend te horen en zien hoe anderen kijken naar hoe wij dit met de jongens ondernemen. Jonge mensen in de twintig (zo hé, ik voel me ineens heel erg 40 nu🤣) die ons vertellen hoe verrijkend dit voor onze kinderen moet zijn, hoe vormend en wat een kans dat wij ze dit kunnen meegeven. Op de momenten dat de jongens even geen zin hebben, wat ook logisch is, en we horen (denk een zeurende verveelde toon); dit hèbben we toch al gezien, dan houden we deze opmerkingen in ons achterhoofd. En we glimlachen.
Terug naar de busreis, misten we net de boot en moesten we anderhalf uur wachten (het is toch Azië). Toen op de boot en 15 minuten later van de boot, wachten in de volgende bus die ons daarna in ruim een halfuur bracht naar Cat Ba City.
Daar stapten we in een taxi naar een kleinere haven om te wachten op de ferry die ons naar ons dorpje zou brengen. Want ja, we hebben weer eens een plekje uitgezocht in de niks, aan de rand van het Nationaal Park, lees jungle.
We dachten een kaartje te moeten kopen bij het loket waar zich een heuse scam ontwikkelde tussen de mevrouw daar en een mevrouw die Martijn op straat aansprak en zei dat zij wel een private boat had. Via airbnb bleek de boot nog te komen en konden we direct bij de boot betalen. Even geduld dus nog.Op een mooie kleine houten veerboot stapten we en deze bracht ons naar de kleine haven van het dorp waar maar 1 weg naartoe gaat. De lokale bevolking stapte op en een stuk of 10 Nederlanders die naar dezelfde plek moesten. Ze zitten ook overal. 🤣🤦🏻♀️
De boot werd volgeladen met proviand, 2 scooters en wat al niet meer.
We vaarden een prachtige route door het karstgebergte langs drijvende dorpjes waar zo goed als niets is. Indrukwekkend en prachtig.
Bij de ‘haven’ werden we opgehaald en gebracht naar onze verblijfplaats. Werkelijk in de niks, het enige dorpje en prachtige zo niet schitterende omgeving. Onze kamer/huisje is basic. Het ligt prachtig, de afwerking laat te wensen over. 😏We hebben een 2-persoonsbed en een twijfelaar. Dus wij delen 2 nachtjes het bed met een kind en we liggen heerlijk onder een klamboe, want veel muggen hier. De klamboe vinden de jongens te gek (net een tentje!), het matras ligt goed, de douche is warm en krachtig dus prima voor 2 nachten.
Was ik alleen vergeten de airco aan te passen voor de nacht. Koud! ❄️ Veel wakker geweest en ik kreeg de airco niet zo snel warmer. Ik heb me aangekleed en ben weer in bed gegaan en de oudste zei vroeg in de ochtend ook dat hij het zo koud had. Die ook aangekleed, de airco aan kunnen passen en toen samen verder opgewarmd in bed.
Vanochtend gingen we de jungle in. Met schoenen, lange broek en flessen water gingen we op pad. Het had de halve nacht geregend waardoor de temperatuur heel aangenaam was, maar het onderweg wel glad kon zijn.
Het doel was het uitkijkpunt boven op de berg. Vol goede moed en vrolijke zin gingen we de paden op.
Enigszins opgehouden door de jongste die werkelijk alle beestjes ziet en ze het liefst oppakt of een tijdje bekijkt.
Goed een halfuur onderweg en inmiddels begonnen aan de klim (wat we allemaal heel tof vonden) voelden we de eerste spetters. Hmmmm, beginnersfoutje van de reizende noobs… geen weersverwachting gecheckt.🙄 Zonder internet lukte dat ook niet. Even gekeken wat er ging gebeuren, maar al snel ging het harder regenen en hoorden we in de verte gerommel. Oké, terug naar beneden. Enerzijds vanwege de gladheid, anderzijds omdat het kleipaadje onderaan snel in een stroompje zou veranderen. Met hoeden op hadden we zelf wat minder last van de tropische bui, was het heerlijk verkwikkend, maar waren we wel al heel snel tot op onze huid zeiknat. De stemming steeg eigenlijk alleen maar meer onderweg terug en de jongens stampten met hun waterschoenen stevig door de plassen, want alles was toch al nat. 😂
Terug bij onze kamer, buiten de kleren uitgedaan, gedoucht en bij het lokale winkeltje ons geïnstalleerd met tablets, schoolwerk, eten en drinken.
Het grootste deel van de middag daar vertoefd, pratend met wat andere toeristen, dingen uitgezocht voor het vervolg van onze reis en aan de praat geraakt met de uitbater van het winkeltje. Dat leverde weer eens een uitnodiging op voor het meedoen met de verlate lunch.
Terwijl de jongste druk was met kikkertjes vangen, kregen we een uitnodiging om die avond mee te gaan om grotere kikkers te vangen en ze daarna klaargemaakt op te eten.
Dat zijn de jongste en Martijn nu aan het doen. De oudste wilde niet mee, dus wij zijn samen hier gebleven.
Juist op de dagen dat we minder of niets ondernemen en alles even in de vertraging gaat, maken we andere contacten en ontstaan dit soort spontane plannen. Tussen de reisdagen door en de dagen dat we iets ondernemen, hebben we dit soort dagen nodig. Enerzijds vanwege het niets doen of het ontspannen op de plek waar je bent, anderzijds om nog meer in contact te komen met de mensen en de cultuur hier.
Later op de middag maakten de oudste en Martijn een speer, waar Martijn direct een visje mee spieste! Glunderend als een jonge hond kwam hij (Martijn natuurlijk) kwispelend zijn buit laten zien. Bijna klaar voor Expeditie Robinson!
Om nog even wat te doen, zijn we eind van de middag het dorp doorgelopen, hebben daar bij een tentje vroeg wat gegeten en nu wachten wij op de terugkomst van de mannen met de kikkers.
Morgenochtend gaan we het eiland af en rijden we naar Hanoi. De drukke stad tegemoet voor 3 nachten om daarna de Ha Giang Loop te gaan doen. Dat is voor velen het hoogtepunt van Vietnam aan cultuur- en natuurschoon, waar we naar uitkijken om te gaan ervaren.
9. Spoon hotel, Hanoi
Dinsdag kwamen we eind van de middag aan in Hanoi. We hebben 3 nachten geboekt bij een klein familie hotel. Een fijne familiekamer met 2 grote bedden en een hele fijne service van het hotel (gratis water/koffie/thee/etc.).
Nadat we ons geïnstalleerd en opgefrist hebben, gaan we voor het eerst op pad naar een eettentje aangeraden door de receptioniste. We eten heerlijk, raken aan de praat met een Vietnamees stel van onze leeftijd en krijgen van hen tips waar we nog meer heen kunnen gaan.
Vermoeid van de reisdag, chillen we nog even op bed en sluiten niet al te laat onze ogen.
Vanmorgen zijn we na een uitgebreid ontbijt gelopen naar een Nederlands-Vietnamees reisbureau; Friends travel Vietnam waarbij we ook online een deel van ons visum geregeld hebben. Zij hebben een fietstour door Hanoi en we hebben afgesproken even de (kinder)fiets te komen bekijken. Voor de jongste hebben ze speciaal een zitje en stepjes op de fiets laten plaatsen (de tour bestaat pas sinds een maand) en de oudste gaat morgen op de kinderfiets. We boeken de trip en morgen moeten we er om 8.15u zijn voor een 3,5 durende fietstocht (inclusief stops, dingen bekijken, eten en drinken) door Hanoi.
Deze dag hebben we met de benenwagen en de taxiwagen ons een beetje door het drukke Old Quarter verplaatst en rondom de grote vijver. Bij een plein werden we begroet. Troffen we daar het stel wat we ook tegenkwamen in het verlaten waterpark! Zij hadden onze foto gemaakt, wij die van hen. Bizar dat we elkaar midden in Hanoi tegenkomen. De lunch was bij een lokaal tentje in een steegje, aangeraden door de kok van het hotel, wat vooral Martijn wist te waarderen.
Na de lunch zijn we naar de oude gevangenis gegaan. Deze kent een lange geschiedenis. Duizenden Vietnamezen zijn hier gemarteld en gestorven onder het Franse bewind en later hebben hier Amerikanen gezeten die door de Vietnamezen gevangen gezet waren. Mc Cain heeft hier o.a. ook gezeten. Weliswaar onder betere omstandigheden dan de Vietnamezen.
De rest van de middag hebben we ontspannen op de kamer om rond 18u te gaan eten. Seafood deze keer. Stond goed aangeschreven, maar dit was de eerste keer dat we de prijs/kwaliteit verhouding niet vonden kloppen, ook qua hoeveelheid.
We merken dat we niet zoveel foto’s maken. We kijken nog teveel om ons heen door alles wat we zien, zijn druk met in 1x oversteken tussen het verkeer door en gunnen onszelf nog niet de rust voor het maken van foto’s.
Vanmiddag hebben we besloten 1 nachtje langer te blijven. Dan kunnen we zaterdagochtend vroeg met een minivan naar Ha Giang en hebben we vrijdag nog hier. Ha Giang is met de gewone bus zeker 8 uur rijden en dus hebben we besloten op advies van een vrouw in Ha Giang met een homestay om ons te verplaatsen met een chique 9-zitter. Geen idee of we met nog meer mensen zijn, maar we worden om 7 uur opgehaald en 5,5 uur later (hopelijk) zijn we dan in Ha Giang. Daar kunnen we de plannen maken voor onze toch door noordoost Vietnam. Een gebied waar pas sinds de jaren 90 (als ik het goed onthouden heb) überhaupt toeristen komen, maar wat tevens door de meeste toeristen nu als het hoogtepunt gezien wordt van hun reis door Vietnam.
Morgen stappen we eerst maar eens op de fiets. 😉
En die oudste fietsen, joh! Gisteren, donderdag, hebben we de tour gedaan door Hanoi. Een absolute aanrader! We zijn niet zo van de tourtjes, omdat het vaak iets is wat we ook zelf kunnen ondernemen, maar in dit geval kwamen we op de fiets echt op plekjes die we anders niet geweten hadden en gingen we ook buiten het centrum van Hanoi.
Fietsen in Hanoi is een belevenis. Het fietsen in Vietnam vinden we te gek en voelt heerlijk bij deze temperaturen. In Hanoi moet je daar dan alleen de gekte van miljoenen scooters en auto’s bij rekenen die zich toeterend door de stad verplaatsen. Zoals de gids zei; we hebben regels, maar we houden ons er niet aan. Met als gevolg dat iedereen rustig rijdt (want te druk) iedereen heel goed uitkijkt en er dus amper ongelukken gebeuren.
De oudste stapte ook op de fiets en nadat hij eerst met Martijn wat achteraan fietste heb ik hem na een halfuurtje vooraan bij de gids laten fietsen, nadat ik de gids had ingefluisterd dat we dat op schoolkamp ook altijd doen (de langzaamste of slechtste fietser of de slechtste fiets moet vooraan) en dat werkte beter en zo had de oudste meer rust en overzicht. Zijn schouders ontspanden steeds meer en hij ging het steeds leuker vinden. Heeft hij mooi maar even geflikt, op zijn negende door Hanoi getrapt. Trots was hij!
De jongste zat achterop en als je deze meneer bij je hebt, heb je altijd muziek bij je. Vele liedjes worden gezongen, geneuried, al dan niet bekende melodietjes met zelf verzonnen teksten. Erg gezellig!
Na ruim 3,5 uur met vele stops en geregeld wat te eten en drinken kwamen we terug. Die middag hebben we verder rustig aan gedaan en wat schoolwerk gemaakt.
10. Over eten gesproken
Inmiddels zijn we 4 weken onderweg en al aardig gewend aan de Vietnamese keuken. 3x Warm eten op een dag, dat went nog niet en zeker de jongens vinden dat heel raar. Meestal kiezen we voor het ontbijt dan ook de westerse variant. En die bevat bijna altijd dezelfde keuzes; 4 variaties met ei (gekookt, gebakken, scrambled of omelet) met brood, of diverse variaties van pannenkoeken (met banaan, ananas, mango, honing of chocoladesaus). Dat laatste is dan weer een beetje tricky want zoals de Vietnamees zelf graag zo blank mogelijk blijft, zo ook graag de pannenkoek. En dus is de pan niet heet, blijft de koek bleek, is het beslag met water en krijg je een soort gestolde deegplak op je bord. De jongens vinden deze variant meestal wel acceptabel, maar waardeerden de keren dat Martijn ging helpen bakken in de keuken zeer.
De lunch is meestal op locatie en is Vietnamees. De ene keer meer onder de locals dan de andere. Dit is meestal iets met noodles (noodle soep met vlees of kip), gebakken noodles met vlees of kip, soms springrolls of loempiaatjes, soms rijst i.p.v. noodles. Ook al willen de jongens liever ’s middags geen warm, eigenlijk wint de trek het altijd en slurpen ze als echte Vietnamezen de noodles naar binnen.
De avonden zijn ook meestal met een Vietnamese maaltijd soms met een westerse twist.
Naast dat we heel veel water drinken, is het ontbijt vaak met thee/koffie/limoensap, zijn er geregeld heerlijke smoothies en mogen de jongens geregeld een blikje prik later op de dag.
Fruit is vaak een onderdeel van het ontbijt en zelf kopen we geregeld kleine banaantjes, passievrucht of lychees.
Koekjes, snoepjes of chips eten we nauwelijks, hebben we soms en daar doen we lang mee. Wijn al 4 weken niet, en een biertje niet elke dag.
Gisteren mochten de jongens zeggen wat ze graag zouden willen eten. Pizza was het verzoek en we vonden een echte Italiaan. Deze keer klopte de prijs-kwaliteit verhouding wel. Met een fijne antipasti vooraf, de oudste en ik een pizza, Martijn vlees en de jongste ging los op zijn lievelingseten; spaghetti carbonara. We durfden hier zelfs een glas wijn te bestellen!
Het was heerlijk, maar na 4 weken licht eten en amper tussendoortjes, zijn we niet zozeer lichter geworden, maar onze magen wel sneller gevuld. Dus die pizza’s en de carbonara gingen niet eens op! 😂
Op de terugweg wel de in Hanoi bekende egg coffee gedronken (denk een soort tiramisu koffie) en de volgende dag hebben we weer gewoon de Vietnamese keuken genuttigd. Al was het wel heel erg lekker.
Deze laatste dag in Hanoi was het kinderdag, al hebben we daar in Hanoi niet veel van gemerkt behalve dat we meer kinderen zagen.
Er was een soort boekenkindermarkt, waar ze allerlei schoolmateriaal verkochten en we kochten een boekje voor de jongste om een aantal letters goed te kunnen oefenen met schrijven.
De markt bleek verder pas in de avond te beginnen. Wel was dit een idyllisch rustig pleintje, vrij van verkeer en opvallend stil in de hectiek van de stad. Een verademing even en we streken neer bij een koffietentje waar de cappuccino daadwerkelijk een echte cappuccino bleek te zijn! De eerste in 4 weken.
De jongens een sapje en een smoothie en we speelden met perspectief en de camera.
Toen het vrij plotseling met bakken uit de lucht viel, namen we nog een koffie en raakten aan de praat met 2 Vietnamese broers.
Na de ergste buien namen we de taxi naar een lunchplekje wat meer naar het noorden van de stad. Een tip van de kok, wederom als enige tussen de locals, maar het was heerlijk, vonden we allemaal; bun cha!
We liepen terug langs allerlei kledingwinkels, scoorden voor de voorraad weer wat flesjes zonnebrandcrème en childen daarna in de hotelkamer.
In de avond was er markt. Elke vrijdag-, zaterdag- en zondagavond is het hart van de stad afgesloten voor verkeer, is er markt, muziek en dansoptredens. Super gezellig en relaxt sfeertje, waardoor we later naar bed gingen dan we wilden, gezien het feit dat we de volgende dag om 6 uur een taxi zouden hebben om ons naar de bus te brengen.
11. Ha Giang Loop
Over de Ha Giang Loop heb ik een apart blog geschreven. Hier vind je praktische informatie en onze aanbevelingen.
Dit was een lange dag. De wekker ging om 5.15, maar om half 5 was ik wakker en kon niet meer slapen. Om half 6 eruit, de laatste spullen ingepakt, taxi geregeld die ons naar onze limousine bus bracht. In dit geval is dat geen verlengde bus, maar een minivan met 7 luxe stoelen, die er 2 uur korter over doet om de ruim 300km naar Ha Giang (spreek uit; Ha Zang) te overbruggen. Na 5 uur, inclusief 30min pauze, zijn we bij de homestay. We worden heel hartelijk ontvangen door Dung (Zoeng). Ik had via facebook en whatsapp contact met haar en zij regelde ons vervoer. Ze organiseert hier van alles, heeft semi-automatische scooters, regelt auto met chauffeur, weet alles van de omgeving en ze runt met haar familie een homestay die nog in opbouw is. De basis van dit pand is simpel, maar prima. We hebben een kamer met 4 matrassen op de grond. Die dan wel heel lekker liggen. Boven zijn ongeveer 5 kamers, beneden 2 en op beide verdiepingen zijn toiletten en douches. Ze woont hier zelf ook. Alles schoon en prima. De hele bovenste ruimte is open in het midden, de kamers er omheen. We hebben de jongens verteld dat de komende week de locaties eenvoudig zullen zijn en we gaan rondtrekken in een prachtige omgeving.
Toen ze zagen dat in de open ruimte boven een stapel van ruim 10 matrassen lag met kussens en dekens en ze er van Dung op mochten spelen, was het natuurlijk meteen een super vette plek om te slapen. Ha Giang zelf ligt op ruim 5km hier vandaan. Bij de homestay zelf is verder niets.
Maar de rust na Hanoi is fijn.
Deze middag spelen de jongens, wij doen om de beurt een powernap met hoofdpijn van de te korte nacht. En Martijn bakt pannenkoeken zodat we weer even goed gegeten hebben.
Om half 7 eten we met de familie en nog 2 gasten mee; we maken verse springrolls, heerlijk!
De 2 andere gasten zijn een jong stel uit Schotland die al maanden onderweg zijn, ook deze dag aangekomen om hier een maand te blijven als vrijwilliger (via workaway.info). Zo kunnen ze helpen de homestay verder op de rit te krijgen, met name het digitale stuk van de website, booking.com, TripAdvisor enz. In ruil daarvoor hebben ze kost en inwoning. Daarvoor zaten ze 3 maanden in Hanoi, waar ze ook werkten.
Uiteindelijk liggen we er toch niet vroeg in en terwijl een tropische bui op het dak stort, vallen we in een diepe slaap.
We doen even niet zoveel. En hoewel Martijn dat lastig vindt 😉 is het ook goed. Gisteren en vandaag gaan er vooral veel opties door ons hoofd.
Toen we aankwamen, zag ik trouwkaarten liggen en vertelde Dung dat ze donderdag gaat trouwen en dat we daarbij moeten zijn! Wij zagen dat als een fantastische kans. Wanneer mag je een Vietnamese bruiloft bijwonen? Dus besloten we een paar dagen hier te blijven, in plaats van na 2 nachtjes de loop te gaan doen. We hebben de tijd. 5 Nachten hier, dan de bruiloft en dan de loop.
Want die loop, daar kunnen we een apart stukje over schrijven. Dat is hier wel echt een ding onder de reizigers.
Iedereen in Vietnam die de loop “gedaan” heeft, zegt dat het het mooiste en indrukwekkendste is wat ze in Vietnam gedaan hebben. In de bergen, een prachtige route met de meest fantastische uitzichten terwijl je in dorpjes slaapt bij de oude Vietnamese volksstammen.
Toen kwam het beslissingsmodel: gaan we op de semi-automatische scooters (want een gewone scooter trekt het niet) of gaan we met een auto met chauffeur wat we eerst van plan waren? De beleving van de omgeving is het beste op de semi, maar willen we dat doen met een paar dagen minder bagage en de jongens achterop? Laat ik hier aan toevoegen dat het voor Martijn al duidelijk was. Ik was degene die nog een beslissing moest nemen.
We besluiten dinsdag een 1e deel van de loop te doen (wat ongeveer 2 uur kost) op de semi. We kunnen daar slapen en dan de volgende dag terug. Dan zijn we donderdag bij de bruiloft en doen we daarna de loop verder of op de semi of met een auto. All set.
Dachten we. Want toen zagen we vandaag mensen terugkomen op de semi-scooters, soort van high van de ervaring hoe fantastisch het was (denk je komt met heimwee terug van een geweldig kamp) en dan wil je die ervaring ook graag hebben. Dus nog geen keuze gemaakt.
Gisteren zijn we met de taxi naar het centrum gegaan. Hebben wat rondgelopen, koffie gedronken en geluncht. De middag hebben de kinderen gespeeld met het neefje en nichtje van Dung, schoolwerk gedaan en we genoten weer van een heerlijke familiemaaltijd. De jongens hielpen Dung (die 6 maanden zwanger is) met het opmaken van 10 bedden voor gasten die vroeg in de ochtend aan zouden komen. In de avond nam ze ons met de taxi mee naar het centrum om de jongens te trakteren op een ijsje als dank voor hun hulp. Zo lief, de jongens vonden het ook echt heel tof. Daarna deden ze nog een hilarisch rondje in te kleine autootjes op een accu wat ze super tof vonden, samen met hun nieuwe tijdelijke vrienden, neefje en nichtje van Dung.
Ook vandaag minder gedaan dan gedacht. Veel verhalen gehoord van mensen die terugkwamen van de loop, gechild, Martijn heeft wat op de mountainbike gefietst en we hebben onze plannen weer bijgesteld, onder voorbehoud uiteraard.
Want, nu gooien de weersvoorspellingen roet in het eten.
Deze dagen wordt mooi weer verwacht, volgende week minder, als wij de loop willen doen. En alleen maar regen wil je ook niet. Dus besloten om morgen de loop te starten en nadat we proef gereden hebben op de semi-scooters, besloten dat we daarmee gaan rijden. In ieder geval morgen en overmorgen. Dan komen we of terug voor de bruiloft die we eigenlijk niet willen missen, of we rijden door voor een aantal dagen de bergen in. Twee kleine rugzakken mee, geen tablets 🙊, weinig kleren en go. We hebben er veel zin in!
Als we terug zijn zullen we terug reizen naar Hanoi. Dan gaan we of naar Laos, of doen nog iets in Vietnam, waar we nu 4 weken zijn.
En daar gingen we. Martijn kocht met de jongste nog een helm voor de jongste, want zijn maatje was er echt niet. Voor €8 scoorden ze er één en trots stapte de jongste achterop. Prachtig weer, nog mooiere omgeving. Het is werkelijk schitterend en niet in een foto te krijgen.
Deze dag rijden we ongeveer 3 uur met wat stops. Stops voor foto’s, stops voor drinken en nog meer stops voor foto’s. De semi-automatische scooters wennen snel en al bij de eerste pas die we doorrijden weet ik het al: het is zó fijn dat we dit op de scooter doen en niet met een privé chauffeur in een suv. Ik weet zeker dat ik kotsmisselijk was geworden van alle bochten en van de zenuwen (ook van de bochten). Want dan achterin zitten, auto’s passerend, haarspeldbochten…. Het is heerlijk om buiten te zijn, wind door je shirt heen en zelf je tempo te kunnen bepalen. De jongens vinden het ook te gek en we genieten ons suf van alles wat we zien.
Deze dag rijden we naar een klein dorpje vlakbij Tam Son. Daar slapen we in een homestay in een authentiek huis in deze regio. De bovenste verdieping is 1 open ruimte. Op de grond liggen matrassen en daartussen hangen gordijnen. Elk matras een klamboe, deken en kussen. Simpel, maar prima voor een nachtje. Douche en toilet en andere loop-rijders om nog even mee te kletsen.
Morgen rijden we door.
We wisten het gisteren al, maar vandaag rijden we door en niet terug. Ontzettend jammer van de bruiloft, maar we zijn onderweg, het is heerlijk en anders blijven we heen en weer rijden.
Vandaag rijden we tot Dong Van. We wilden eerder stoppen, maar eerdere dorpjes waren echt heel klein en na een lange dag rijden (6 uur, maar met uitgebreide stops van 2x een uur) willen we iets beter slapen. Dong Van is de grootste stad/dorp in deze regio en van daaruit kunnen we naar het meest noordelijke puntje van Vietnam bij de Chinese grens. De weg er naartoe is nog weer mooier en we stoppen geregeld. We besluiten deze nacht een hotel te kiezen en zijn blij met deze schone kamer met al bijna comfortable bedden; iets minder hard. 🤨
We lopen het plaatsje een beetje door, wat een erg relaxte en gezellige sfeer heeft. We besluiten morgen niet verder te rijden, maar alleen naar de Chinese grens te rijden wat een klein uurtje is. In de avond bezoekt Martijn de lokale kapper en ook de jongste besluit dat zijn lokken ingekort mogen worden. Zijn mooie krullen worden eraf geknipt en met een fris kort koppie stapt hij weer naar buiten. De oudste en ik wachten nog even.
Ook al is het een ander accent in dit deel van Vietnam (vergelijk Limburgers met Tukkers en die verstaan elkaar echt niet), ze begrijpen Martijn over het algemeen best goed en vragen nog steeds geregeld of hij hier woont. Dat wordt wennen straks in Laos, want dat is echt weer een andere taal en het helpt echt in ons contact met de mensen hier. In deze noordelijke regio wonen de Muong. Een minderheidsbevolking die veelal nog leven volgens de oude tradities. Met prachtige kleding lopen ze langs de straat met een kindje op hun rug of een mand gevuld met maïs, om vervolgens ineens in de afgrond lijken te verdwijnen. Iets verder kijkend loopt daar dan zigzaggend een stijl paadje dwars door de gewassen en rijstvelden waar ze hun dagen werkend doorbrengen. Het dwingt respect af en maakt je nederig om deze mensen, vaak ook kinderen, zo te zien werken.
Wij genieten dan weer even extra van de luxe van onze hotelkamer met airco, fan, wifi, warme douche en digitale tv. Soms kunnen de contrasten niet groter zijn. En dankbaar draaien we ons nog eens om op ons harde matras.
12. Coolest parents ever
Rustig opgestaan, de markt bezocht, koffie gedronken en na de lunch op de motors gestapt naar het uitkijkpunt bij China. Een ritje van een klein uur met een op zijn zachtst gezegd, interessante weg. Grotendeels goed te doen, deels met wat gaten en brokstukken. Het meest interessante waren de wegwerkzaamheden. Dan wordt er over een afstand van een meter of 10 gewerkt en moet je even wachten.😏
Grote stenen worden over de weg verspreid. Als dat gebeurd is, mogen we stapvoets rijdend over deze stenen verder. Bij een ander punt zijn ze al iets verder en liggen er kleine steentjes overheen. Ook daar rijden we voorzichtig over om verder te kunnen. De uitkijktoren met de Vietnamese vlag is hoog en een beste klim, maar het uitzicht is fantastisch. We zien Vietnam en China om ons heen. China op nog geen 2km afstand.
We rijden rustig terug, met de wegwerkzaamheden alweer iets verder gevorderd en terug in Dong Van klimmen we ook nog naar het uitzichtpunt. Nog iets pittiger, maar wederom een fantastisch uitzicht.
Deze dag kregen we een aantal keer de veren in de kont geprikt. Op deze route kom je steeds dezelfde mensen tegen, elkaar passerend op verschillende momenten.
Bij het uitzichtpunt zeggen ze tegen ons als we elkaar passeren op de wenteltrap; You’re the coolest parents ever! Doing this with your kids on the bikes! Later komen we nog een keer mensen tegen die hetzelfde zeggen en hopen dit later ook te kunnen doen als ze zelf kinderen hebben. Get inspired!
Morgen gaan we verder. Naar Meo Vac voor 1 nachtje. Ondertussen krijgen we al een beetje een houten kont en zijn onze bovenbenen bruiner dan onze onderbenen door het scooterrijden. 😂
13. Back from the loop
Zondag zijn we teruggekomen van de Loop. Bijna 400km in 6 dagen. Dit was echt het meest gave wat we tot nu gedaan en meegemaakt hebben deze reis!
Zo blij dat we op de scooters gegaan zijn, lekker buiten, alles beleven, zien, stoppen wanneer je wilt.
De omgeving is meer dan schitterend en er doorheen rijden is echt fantastisch.
Na Dong Van, waar we 2 nachten verbleven, zijn we naar Meo Vac gereden. Dat stukje van de loop is ongeveer 20km, maar is het prachtigste stukje. We verbleven in Kiki’s house, prima hostel met kneiter harde bedden (what else is new) en de volgende dag zijn we zo’n 60km verder gereden naar Du Gia (Zoesja). Ook deze route was schitterend. We kregen in de ochtend wat regen en we kochten in een dorpje 2 duo-poncho’s (enorm grappig die dingen) en wat te drinken. Al snel regende het minder hard en toen we in een ander dorpje wat geluncht hadden bij een lokaal tentje was het daarna droog.
Halverwege de middag kwamen we aan bij de homestay in Du Gia. Een traditioneel huis op palen, omringd door rijstvelden. De homestay is basic, net als de anderen. Boven is een open ruimte met rondom matrassen (of wat daarvoor moet doorgaan) met ieder een klamboe en meestal een gordijn voor wat privacy. Zo tegen het einde van de middag arriveren er steeds meer mensen die allemaal tijdens de loop weer een plekje zoeken om te slapen.
Wij gaan met de scooter nog een klein kwartiertje rijden naar de waterval in de buurt.
Een prachtige waterval, niet te groot met verfrissende zwempoel eronder. De kindjes uit de buurt zijn de ware bergeiten hier als je ziet hoe snel ze op slippers of blote voeten over de rotsen rennen en klimmen.
Eén van de jongens daagt een grote blanke jonge vent uit om van de rotsen te spingen in het water, zeg zo’n 12m hoog. De jongen is in no time boven. Uiteindelijk staat de jonge vent boven zo’n minuut boven naar beneden te kijken, loopt weg, komt weer terug, hij wil zichzelf uitdagen, maar besluit het toch niet te doen. En dat snapten wij vanaf de grond heel goed!
Martijn en de jongens springen van een rots lager het water in, maar toch al snel 3 meter hoog. Zeker de jongens vonden het helemaal te gek dat ze dat durfden te doen!
We eten in de homestay met alle gasten samen (toch al snel een stuk of 24), hebben in de avond leuke gesprekken en na een nachtje op een nog weer iets harder bed is het tijd voor de laatste 90km van de loop.
In de ochtend regent het eerst nog, maar als we vertrekken wordt het snel minder.
We rijden weer een prachtige route met in het begin een paar keer een weg die geen weg mag heten. Kapot gegaan door hevige regen in de winter.
Eind van de middag komen we aan in Ha Giang, terug bij Mamma’s Homestay waar we horen hoe de bruiloft geweest is.
Vandaag doen we rustig aan en wordt er na een kleine week op de scooter weer aan school gewerkt, waar vooral de jongste niet heel veel zin in heeft. We moeten weer even in het ritme terugkomen.
Het tweede deel van de middag gaan we naar de waterval bij Ha Giang waar een familie onder de rotsen een vuurtje gemaakt heeft en een eend aan het roosteren is.
We mogen meeproeven en een biertje meedrinken en uiteraard moeten we met ze op de foto.
We eten in Ha Giang bij een restaurant met de bbq aan tafel en bij dit menu zit zowaar een portie sushi waar de jongens gretig op aanvallen. Daar bestellen we nog maar een bordje van.
Terug in de homestay maken we het niet te laat. De limousine bus komt ons om ongeveer 7u ophalen.
14. 3B Homestay
Dinsdag zou om 7u de bus komen, maar dat was dus niet het geval. Nu is dat in Azië niet zo gek. En ook al kwamen er een aantal limousine busjes voorbij en wilden ze bij ons stoppen, we dachten er niet meteen iets van. Tenminste, Martijn niet. Toen er tegen kwart voor 8 een busje kwam om ons naar de limousine bus te brengen bleek er plek te zijn voor 2 personen. 🙄🤦🏻♀️
Dat ging ‘m dus niet worden. Wel konden we mee met de sleepersbus van half 10. Betekende alleen wel dat we er 1 à 2 uur langer over zouden doen. Dus dat deden we.
Al met al was het een uurtje langer met wederom de bevestiging dat buschauffeurs in Vietnam vinden dat zij koning zijn en niet de klant. De sleepersbus zelf zat prima! Zo’ bus heeft allemaal ligstoelen 2 hoog achter elkaar 3 rijen. Ik weet niet of ik er een nacht echt in zou kunnen slapen en of ik er dan kapot uit zou komen, maar overdag is het prima.
Eind van de middag kwamen we na een taxi-rit aan bij het hotel. Een geschakelde familiekamer dus lekker ruim en met een bad waar de jongste meteen in ging. Het bed was een verademing en na wat chillen op bed gingen we wat eten in de stad.
Woensdagochtend hebben we het Mausoleum van Ho Chi Minh bezocht. Vietnamezen proberen het liefst 1x in hun leven deze voormalige leider te vereren met een bezoekje die hier gebalsemd en wel te bekijken is. In de Lonely Planet las ik dat 3 maanden per jaar het Mausoleum dicht is, omdat Ho Chi Minh dan naar Rusland gebracht wordt voor zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt. Madame Tussauds is er niets bij.
Hoe dan ook, wij gingen HCM himself ook maar even bekijken en daar gaat wat aan vooraf; lange broek, bedekte schouders, hoeden en zonnebrillen af, tassen vooraf inleveren, gedempte stem, absoluut geen foto’s binnen en je handen uit je broekzakken houden. 👨🏽✈️
Het leger houdt rondom de wacht en rondom het Mausoleum zelf staan jongemannen in indrukwekkende witte pakken de wacht te houden en kransen te leggen.
Elke ochtend bezoeken honderden mensen HCM en dit is dan ook een gestroomlijnde organisatie van een gestaag doorlopende rij mensen. Stilstaan mag niet. Na het Mausoleum loop je door de tuin en kun je het voormalige huis van HCM bezoeken. Anderhalf uur later sta je met je opgehaalde tas weer buiten.
HCM is al even dood, maar voor Vietnam nog net zo levend als Che Guevara in Cuba.
Deze leider is hier een held en elk huis heeft een lijstje met zijn foto.
Terwijl de beste man zelf liever gecremeerd was en wij twijfelen of hij de bijbehorende merchandise die verkocht wordt wel gewild zou hebben.
Beetje uitgerust op de kamer en later op de middag zijn we op jacht gegaan naar een extra rugzak voor wat handbagage. Eentje die de oudste mooi vindt en straks ook voor school kan gebruiken. We gingen terug in de riksja ba een flink onderhandelingsspelletje tussen deze 2 oudere fietsers en Martijn. We sloten een deal en met 2 riksja’s gingen we terug naar het hotel, waar de jongste en ik al snel zagen dat Martijn, tot groot plezier van de oude fietsende meneer, zelf ging fietsen en de meneer naast onze oudste zat.
De lachende gezichten met wijsende vingers langs de kant toen we voorbij kwamen waren komisch om te zien.
Morgen rijden we met een shuttle bus naar Mai Chau. Dit ligt op ongeveer 4 uur rijden (dus zo’n 150km 😏) ten zuidwesten van Hanoi.
15. Mai Chau
Donderdag de 14e zijn we vanuit Hanoi met de bus naar Mai Chau gereden. In ongeveer 4 uur kun je daar zijn en dat maakt het voor veel Hanoi-ers een geschikte plek om het weekend door te brengen. Dan zitten ze middenin de rijstvelden in de kleine dorpjes met allemaal huizen op palen, terwijl ze er niet helemaal voor naar Ha Giang of Sapa hoeven te rijden.
Ons hotel is deels gekozen voor de bedden 🤫, want we blijven hier 4 nachten. Volgens de begeleidster van de bus is dat veels te lang. Wij beslissen dat liever zelf.
De meesten in onze bus gaan eind van de middag alweer terug naar Hanoi, een enkeling blijft een nachtje.
Deze dagen in Mai Chau zijn relaxt. In de vallei ligt Mai Chau zelf en nog wat kleinere dorpjes allemaal op loopafstand van elkaar vandaan. De stilte in de vallei is bijna oorverdovend na de drukte in Hanoi. Als we beter kijken, zien we dat er in de stilte snoeihard gewerkt wordt. Weven is wat hier gebeurt en daarnaast wordt deze dagen de rijst van het veld gehaald.
Vrouwen met in Nederland de pensioengerechtigde leeftijd staan de hele dag voorover gebukt de rijsthalmen los te snijden en te verzamelen. Je schaamt je bijna om er alleen maar naar te kijken.
We fietsen de verschillende dorpjes door deze dagen, eten bij verschillende plekken en het voelt een beetje alsof we afgesloten zijn van de rest van de wereld. Alsof we op een klein eiland zijn, op een vakantiepark of dat we in de bubbel van Langweer verkeren.
We vinden een zwembad bij een hotel waar we tegen een kleine vergoeding mogen zwemmen. Hier gaan we bijna elke dag wel even heen in de middag als het schoolwerk gedaan is.
De eerste dag zijn we het eerste uur de enige. De lokale bevolking kwam pas na 15u en binnen no time is het ondiepe gedeelte propvol. Het diepe ligt alleen langs de zijkant vol. Ze kunnen tenslotte meestal niet of nauwelijks zwemmen. Dus wordt er gedobberd in zwemvesten en zwemkleding hebben ze meestal ook niet.
De andere dagen is het weekend en drukker. Zondag gaan we nog een keer voor een uurtje. Dat eindigt een beetje met een kater als bij vertrek blijkt dat de Birkenstocks van Midas er niet meer zijn. Nergens te vinden, meegenomen door iemand die ze ook goed past. Tenminste, dat is helaas de enige conclusie de we kunnen trekken. Gestolen. Van het hotel krijgt Midas een paar slippers die over zijn, zodat hij in ieder geval niet op blote voeten terug hoeft te fietsen.😠
We hopen maar dat er iemand heel blij is geworden van deze sandalen die ze zelf waarschijnlijk niet konden veroorloven. In Hanoi gaan we op zoek naar nieuwe sandalen.
Vandaag, maandag, zijn we in de middag teruggereden naar Hanoi. Zodra we vertrokken barstte het noodweer los en bijna de hele rit kwam het met bakken naar beneden. Dat leverde enorme plassen en waterstromen op waar we geregeld doorheen reden.
Begin van de avond waren we weer in Hanoi, wederom in Spoon hotel waar we de eerste keer ook verbleven. Over 2 nachtjes vertrekken we met het vliegtuig naar Laos en sluiten we ons Vietnam-avontuur af.
16. Hanoi, 3e keer
Het was prima om weer even in Hanoi te zijn en weer dezelfde kamer te hebben bij Spoon hotel, waar we hartelijk werden ontvangen.
Dinsdag hadden we de hele dag in Hanoi en die begonnen we cultureel in het Museum of Ethnology. Absoluut interessant, helemaal de diversiteit en aantallen stammen in Vietnam.
Buiten waren er op ware grootte huizen nagebouwd door mensen van deze stammen en zeker de jongens vonden dit het leukere gedeelte van het museum.
Na een fast food lunch zijn we weer teruggegaan naar de Old Quarter om op jacht te gaan naar een zwembroek voor de oudste en nieuwe sandalen voor de jongste. De zwembroek was snel gescoord in de Vietnamese Zeeman, voor de schoenen hadden we wat onderhandelingstijd nodig in het schoenenstraatje met vooral heel veel wanna-be merken. Uiteindelijk vertrokken we met Vietnamese Birkenstocks in maat 36. Klein tikkie op de groei, maar de jongste huppelt er niet minder door op deze sandalen, blij als hij is met zijn look-a-like vervangers voor zijn ontvreemde sandalen.
Gechilt op de kamer bij Spoon, niet te laat naar bed, ingecheckt online voor het vliegtuig, zodat we de volgende ochtend rustig kunnen ontbijten, na een dubbelcheck op de vertrektijd om herhaling te voorkomen.😌
17. Bijna 7 weken Vietnam
Vietnam is ons meer dan goed bevallen en samen met de kinderen hebben we meer ondernomen dan we vooraf misschien dachten. Zeker de Ha Giang loop was boven verwachting. Het reizen door Vietnam was gemakkelijker dan gedacht, de mensen vriendelijk en gastvrij, de drukte en het getoeter goed te doen. De onbevangenheid en hoe ontspannen de jongens zijn, bevestigt ons dat dit heel goed kan als de randvoorwaarden goed zijn;
We blijven bij elkaar, we passen het tempo aan als iemand op welke wijze ook aangeeft dat het nodig is, we eten en drinken op tijd (zowel voor ons fysieke als ons mentale gestel), logisch nadenken en voorzichtig zijn.
We laten in Vietnam 1 paar schoenen en 2 zonnebrillen achter, aangezien de oudste op de valreep de zijne ook ergens heeft gelaten en we nemen wat (enkel)bandjes en backpack/losse flodder broeken mee die vooral erg lekker zitten.
We zijn klaar voor het volgende avontuur!