Reislustig gezinnen: @traveling_stelmafamily

Hi, wij zijn Sietse en Ilse, met onze 3 kinderen van 10 (meisje), 7 (jongen) en 4 (meisje). We geven altijd al thuisonderwijs en hebben daardoor niet met leerplicht te maken in die zin. In 2021 hebben we onze camper gekocht en zijn we er eerst wat vakanties mee weggeweest.
We reizen door Europa, Amerika & Canada voor een jaar. Je kunt ons volgen op instagram onder @traveling_stelmafamily.
Die grote reis…Tja, die schoven we maar op de lange baan met ons veel en veel te drukke leven
Wanneer is de wens om langer naar het buitenland te gaan gekomen?
De wens om langer naar het buitenland te gaan zit denk ik in mijn (Ilse) bloed, toen ik 18 was ging ik een half jaar in Wales wonen, na mijn eerste jaren in het onderwijs als juf ging ik voor een jaar naar Bolivia, aansluitend voor enkele maanden ging ik naar India. Tussen Bolivia en India in kregen mijn man en ik een relatie (lekker handig!). Ik vroeg hem of hij graag wilde reizen. Een jaar na ons huwelijk reisden we een maand door Zuid-Amerika. Dat was het maximale wat we vrij konden krijgen van ons werk. Er volgden een baby (in het kraambed een dag na de geboorte boekten we een reis naar Curacao),een burn-out, een eigen bedrijf, nog een baby, een bedrijf wat uit de klauwen was gegroeid, Covid en nog een baby. Natuurlijk bleven we korte reizen maken van 3 weken, maar die grote reis…Tja, die schoven we maar op de lange baan met ons veel en veel te drukke leven waarin we thuisonderwijs, een bedrijf, Sietse een full-time baan en het huishouden combineerden. We spaarden wel hoor, want we wisten dat die reis er ooit zou komen diep van binnen. Een heftige gebeurtenis was het laatste zetje. Je weet niet hoe oud je wordt, we moeten nu gaan.
We hebben de kinderen altijd meegenomen in wat we wilden. Zolang het vaag bleef vonden ze het allemaal prima, haha. Ik volgde ondertussen ReisWijs van Tessa, ook al wist ik dat we nog niet weg konden. Het gaf me richting in wat we moesten regelen. We ruimden gestaag ons huis op (dat hebben we zeker wel 2 jaar consequent gedaan. Elke keer weer wegdoen en opruimen). Ooit zou de dag komen! Toen het dichterbij kwam had met name de oudste best wel moeite om alles los te laten. Toch zijn we gegaan, want we komen weer terug en echt een jaar vliegt zo om.


Eenmaal onderweg moesten we echt even in de mood komen dat we niet op vakantie waren, maar op reis en dat dat iets heel anders is.
Wat zijn jullie als eerste gaan uitzoeken en regelen?
De eerste stap was de verkoop van mijn bedrijf. Dat ging nog niet zo makkelijk, ik heb veel gebeden wat nu echt onze weg was om te gaan. Blijven bij het bedrijf of verkopen. Maar God sloot deuren en opende ramen. Het werd gaandeweg heel duidelijk wat onze weg was.
Daarbij was mijn hoofddoel dat het bedrijf zou blijven bestaan met dezelfde visie en missie. Ik was en ben er trots op, het groeide en bloeide, maar ik was op. Ik wilde ik iets overhouden voor alle effort die ik er al die jaren in had gestopt. Dat is gelukt na een zoektocht, het is niet voor superveel geld weggegaan, maar gewoon voor een bedrag waar ik tevreden mee ben en daar bekritiseren mensen mij weleens op. Maar dat boeit me niet. Ik heb een sterk geloof dat God voor ons zorgt, hoe dan ook! Daarbij wil je liever dat iets wat je met hart en ziel hebt opgebouwd zorgvuldig wordt voortgezet dan dat je er de hoofdprijs voor krijgt.
Zodra de handtekening was gezet en het écht rond was, hebben we de buitenwereld ook verteld over onze plannen.
Ons huis is verhuurd nu we weg zijn. Ook dat was weer een bijzonder verhaal van vertrouwen en leiding van boven. Het op reis gaan ging dus echt niet zo makkelijk zoals het weleens lijkt op social media. Maar als je iets wilt, dan ga je er ook voor, toch?
Eenmaal onderweg moesten we echt even in de mood komen dat we niet op vakantie waren, maar op reis en dat dat iets heel anders is. Schoolwerk doen we niet veel uit boekjes, maar de eerste weken al helemaal niet. Daarna hebben we het wel weer opgepakt. Schrijven, Taal en Rekenen doen we uit methodes en de rest leren ze onderweg. Taal en Rekenen doen ze vooral als we rijden. Schrijven is wel zo handig als je stilstaat. Ze hebben er zeker niet altijd zin in of eigenlijk gewoon nooit. Maar dit is een van de weinige dingen die ze moeten en eenmaal aan de slag zijn ze ook vaak zo klaar. Ilse kan achterin de camper gaan zitten voor uitleg terwijl Sietse rijdt. Zo hebben we alle tijd om van een omgeving te genieten als we stilstaan. Rosetta Stone en Junior Einstein helpen ons ook een handje.
We proberen zoveel mogelijk wild te kamperen om ons budget zo goed mogelijk te gebruiken. Dat lukt prima tot nu toe. Al moeten we zeggen dat Oost-Europa en Turkije wel veel makkelijker zijn dan hier in the USA. Utah kent bijvoorbeeld wel veel BLM-land (dat is land van de overheid waarop je gratis mag kamperen), maar California is heel moeilijk qua wildkamperen. Het leuke is echter dat we een berichtje hebben uitgezet op een thuisonderwijsforum en we giganitsch veel uitnodigingen hebben gehad van andere thuisonderwijzers om op hun land of oprit te komen staan. Bij een oprit denk je aan een Nederlands stukje grind, maar mensen hebben hier regelmatig giganitsche stukken land of grote opritten. De kinderen spelen heerlijk samen en wij genieten er van om de Amerikaanse cultuur echt ook van binnenuit te leren kennen. Dat voelt echt zo warm en heel speciaal.
Vaak mogen we bij deze mensen ook wassen, water bijvullen of onze wc legen in hun septic tank. Makkelijker en leuker krijg je het natuurlijk niet!


Ik kon zitten en niets hoefde van mijzelf. Niets! En ik besefte opeens dat dat heel lang geleden was.
We missen thuis soms enorm, wij zijn geen mensen die zullen gaan emigreren, daarnaast zijn bepaalde dingen echt wel lastig in een camper. Met name als het kouder weer is, dan zit je vaker binnen. De kinderen komen nog weleens of alweer uit bed. Daar strugglen we op onze manier wel mee op reis. Zo af en toe gaan we naar een hotel of toch naar een camping en dat geeft dan wel iets meer lucht omdat de kinderen hier meer bewegingsvrijheid hebben. Dat geldt ook voor plekjes waar ze andere kinderen kunnen ontmoeten of midden in de natuur staan. Wat dat betreft was Europa veiliger voor kinderen qua rondreizen en je
kinderen alleen laten rondlopen dan in Amerika (uiteraard alles afhankelijk van waar je bent.
In de natuur is dat sowieso niet zo snel een probleem). We krijgen heel lief wel af en toe het aanbod van andere thuisonderwijzers om ’s avonds op te passen, dat pakken we dan met beide handen aan.
Onze mooiste ervaring tot nu toe zit hem in iets kleins. We stonden op een totaal verlaten plekje in Griekenland naast een kerkje dat op slot zat. Er kwam dagenlang niemand over deze weg, behalve een oude boer op een tractor. We gingen beide zitten op onze stoeltjes buiten. Onze middelste zoon rende met zijn vlieger heen en weer, de jongste speelde samen met de oudste met stoepkrijt en het was zo’n idyllisch plaatje. Dat kwam doordat ik (Ilse) kon zitten en niets hoefde van mij zelf. Niets! En ik besefte opeens dat dat heel lang geleden was. Ik hoefde niemand terug te bellen, geen rekeningen op te maken, te onderhandelen met de gemeente, ik had niet de behoefte om een puzzel te maken of iets nieuws te bedenken. Niets! Dat was zo heerlijk! ’s Nachts hoorden we de Coyotes huilen en de uil boven ons in de boom roepen. Wat voelden we ons rijk daar.
Als we vinden dat we ergens echt geld aan moeten uitgeven, dan doen we dat ook. Je kunt ook te zuinig zijn voor jezelf.
Wat we het leukste vinden aan reizen is dat je dagen altijd gevuld zijn en nooit saai! Het landschap wisselt elke week. We houden ervan om best wel op tempo door te reizen. Ook
dat verschilt per gezin.Sommige mensen staan graag wekenlang op één plek, dat is niets voor ons. We krijgen dan toch al snel de kriebels en willen dingen doen. We houden enorm van wandelen. We hebben echt geen leukste land tot nu toe, dat is een te moeilijke vraag.
Maar als ik toch een favoriet moet uitkiezen is dat wellicht Griekenland. Dit land heeft alles in een notendop, bergen, kloven, de zee, lekker weer, vriendelijke mensen, leuke wildkampeerplekjes en een cultuur waar kinderen nog geliefd zijn en niet in de weg lopen. In Turkije waren we de minaret heel erg zat, maar die mag ook zeker in de top tien eindigen.
We werken niet onderweg, werken betekent dat je geen aandacht kunt hebben voor de kinderen of elkaar op dat moment. Het is heel fijn dat we onze aandacht bij het reizen kunnen hebben. In mijn eigen bedrijf zei ik altijd ‘maar ik ben flexibel, ik kan mijn eigen uren indelen’. Elke ZZP’er weet dat dit niet helemaal waar is. Die uren en die energie moet je toch echt een keer maken en geven. We zijn heel blij dat het even niet hoeft, de afgelopen 7 jaar zijn echt buffeljaren geweest. We zijn heel dankbaar dat we voldoende hebben kunnen sparen en op een budget manier kunnen reizen. We doen dus ook geen dure uitjes zoals Disneyland (houden we sowieso al niet van, dat scheelt). Maar als we vinden dat we ergens echt geld aan moeten uitgeven, dan doen we dat ook. Je kunt ook te zuinig zijn voor jezelf.
Pas hebben we een whale tour gedaan bijvoorbeeld. In Turkije zijn we wezen raften. In elk land gaan we tradtioneel uit eten en we bezuinigen ook niet teveel op gezond eten.


Wat zou je tegen andere ouders willen zeggen die nog aan het begin staan en dit ook graag zouden willen?
Als je nog aan het begin staat van je wens: Begin dan eens met op te schrijven welke landen je mag overslaan van jezelf (wij konden namelijk niet kiezen en begonnen dus andersom), leg elke maand geld opzij, wat mag het je kosten om op reis te gaan? Bij ons was bijvoorbeeld de stelregel dat we niet uit eten of op een terras gingen zitten zomaar ondanks dat we daar op den duur wel het budget voor hadden. Dat spaarden we liever op voor de reis. Doe zeker mee met ReisWijs. Het geeft zoveel richting én… prik een datum. Dat laatste was met name voor Sietse zo belangrijk. Je hebt dan een concreet doel waar je naartoe werkt.
Schrijf ook eens op wat je doel is van de reis. Voor ons wat dat vooral tijd voor elkaar, de kinderen de wereld laten zien en hereiken en bedenken wat we willen na deze reis. Dat laatste weet ik nog steeds niet. Ik wil graag weer aan de slag als ik in Nederland ben op den
duur, maar ik geloof ook dat alles op Zijn tijd en Zijn wijze komt!
