Leonie en Bern vertrokken met hun 2 jongens en Sam, hun camper, naar Afrika voor de reis van hun leven. Halverwege dit fantastische avontuur kwamen ze onverwacht voor de beslissing te staan: terugkeren naar huis, op de vlucht voor Covid-19. Na 7 maanden reizen en ultieme vrijheid ervaren, was daar de race om de laatste tickets terug naar huis te bemachtigen. De reis van je leven moeten afbreken vanwege een virus…
Waar waren jullie toen Covid-19 over de wereld verspreidde?
Toen het Coronavirus eind 2019 in China werd vastgesteld waren wij in Botswana. We maakten ons toen totaal geen zorgen. We waren denk ik één van de laatsten die het hoorden. We lazen namelijk heel weinig nieuws. Toen het virus in februari 2020 de eerste Nederlander trof, schrok ik wel. De angst schoot me naar het hart. Wat is dit voor enge ziekte? Ondertussen waren we in Zuid-Afrika. Ik belde daar met mijn zus. De angst had haar ook getroffen. Toen dacht ik: kennis is macht en ik besloot me in te lezen.
Wat dachten jullie op dat moment?
Al lezende bleek het virus al in veel meer landen besmettingen te veroorzaken. Toen dachten we al dat Afrika de dans ook niet zou ontspringen. We besloten de dag erna alvast desinfectiemiddelen te kopen. Gewoon voor het geval dat. Er was op dat moment ook nog genoeg te krijgen. Maar we hadden geen paniekgedachtes of wat dan ook. Nee, we waren eigenlijk meer bezig met malaria dan corona.
Wanneer werd voor jullie duidelijk dat jullie de reis van je leven moesten afbreken?
Begin maart 2020 kwamen vrienden en mijn schoonfamilie uit Nederland op bezoek. We waren toen al 6 maanden aan het rondreizen. Het was zo fijn om hen weer te zien! Na een paar dagen namen we afscheid van elkaar met het idee dat we elkaar pas over een half jaar weer zouden zien. We vervolgden onze roadtrip naar de kust. Het was tijd om nog een droom uit te laten komen. We gingen met z’n vieren surfen in Umzumbe. Wat een vette plek was dat! We sliepen in onze bus, maar we mochten ook gebruik maken van het huis en de bijbehorende veranda. ’s Avonds op die veranda hoorden we van de eerste besmetting in Zuid-Afrika, in Durban. De plek waar wij net waren geweest. Die persoon was geland toen wij al weg waren, gelukkig maar. Tot dan toe hadden we van het hele virus niks gemerkt in Afrika. Na het nieuws van de eerste besmetting kwamen de desinfectiesprays in Umzumbe op tafel en stond bij de ingang van de supermarkt iemand om je handen te sprayen met desinfectiemiddel. Heerlijk typerend voor Afrika; overal kun je een baan van maken!
Wat besloten jullie te doen?
We hebben in Umzumbe ontzettend genoten van ons surfavontuur. Dat was zo gaaf om te doen samen. Keer na keer op je bek gaan, maar als je dan eindelijk staat en de golven je meedragen… Dat is echt magisch! We hebben daar op de veranda samen gebrainstormd: Hoe snel zal het virus zich hier verspreiden? Klopt het wat ze zeggen over warme landen in combinatie met een trage verspreiding? Kunnen we nog verder reizen? Zal er een lockdown komen? Willen we dan in Afrika zijn, en zo ja waar dan? Moeten we terug naar Nederland? Vooral met die laatste vraag wilde ik me eigenlijk helemaal niet bezig houden.
“Het gevoel dat we NU tickets moesten boeken was zo sterk dat we de bus aan de kant van de weg hebben gezet.”
De reis van je leven moeten afbreken, hoe verliep het verder?
Ons surfavontuur was bijna metaforisch. Meedeinen op de golven van het leven. Dat was wat we deden. Na Umzumbe zouden we afreizen naar Port Elizabeth waar onze bus naar de garage zou gaan. Daarna zouden we doorreizen naar George om ons verlengde visum op te halen. Halverwege besloten we te overnachten op een camping. Daar moesten we een formulier invullen over onze contacten. Ze waren lichtelijk in paniek omdat we contact hadden gehad met onze (schoon)familie en vrienden uit Nederland. Gelukkig mochten we wel blijven. De hele camping werd meerdere keren per dag gedesinfecteerd. Bizar…
“Toen ik de conclusie hardop uitsprak, braken we allemaal…”
Toen we vrijdagochtend wakker werden, zijn we met z’n vieren om tafel gegaan. Alle voors en tegens schreven we op. Iedereen dacht mee. Uiteindelijk besloten we unaniem om terug te gaan naar Nederland. Dat voelde voor ons allemaal het best. Toen ik de conclusie hardop uitsprak, braken we allemaal. We waren zo verdrietig! Is dit echt het einde van onze reis? We konden het nauwelijks bevatten.
De jacht op de laatste tickets…
We besloten toen om toch eerst door te rijden naar de garage, maar halverwege die rit naar Port Elizabeth kreeg ik een onheilspellend gevoel. Het gevoel dat we NU tickets moesten boeken was zo sterk dat we de bus aan de kant van de weg hebben gezet. Maar zoals zo vaak in Afrika hadden we geen internetbereik. Zo balen! We besloten mijn broer te bellen en hem om hulp te vragen. Gelukkig was hij toen al verplicht thuis aan het werk. Hij en zijn vrouw sprongen direct achter hun laptops om tickets te zoeken.
Ondertussen hadden wij weer bereik en zagen we dat er nog maar een paar plekken beschikbaar waren op korte termijn. De geruchten gingen dat het luchtruim de week erop dicht zou gaan. We wilden daarom het liefst zo snel mogelijk vliegen. Op maandagavond waren nog 4 tickets beschikbaar op dezelfde vlucht. Toen ik dat zag wist ik het meteen: die zijn voor ons. Mijn broer maakte snel de boeking rond. Daarna vulden we op ons gemak alle paspoortinformatie in. Toen we daarna nog een keer de beschikbare vluchten checkten, zagen we dat alles vol zat. We waren er net op tijd bij geweest! We waren zo opgelucht dat het rond was!
“Ik stapte direct in de regelstand…”
De jongens waren al die tijd muisstil geweest. Zij voelden natuurlijk onze spanning. Toen we hen vertelden dat we 3 dagen later al naar Nederland zouden vliegen kwamen weer de tranen. Het was definitief! Vreselijk! Onze roadtrip door Afrika zou hierbij stoppen. Ik stapte direct in de regelstand en belde naar de camping in Pretoria waar we met Sinterklaas ook al hadden gestaan. Zij hadden lang parkeerplekken en gelukkig kon onze bus Sam daar ook bij staan. We besloten de garage te laten voor wat het was en draaiden de bus om. Het was op dat moment 15.00uur. In plaats van nog een uur rijden, hadden we ineens nog 600km te gaan. We besloten zo lang mogelijk door te rijden.
De jacht op woonruimte
We reden een prachtige route door de bergen, ons bewust van de laatste kilometers door ons geliefde continent. De tranen vloeiden steeds weer. Ondertussen deed ik een oproepje op Instagram voor woonruimte. We hadden ons huis in Nederland voor onze reis namelijk verkocht. Vlak na dat bericht sloeg het weer om. De regen kwam met bakken uit de lucht, het onweerde en de lucht werd pikzwart. De lucht huilde met ons mee. We besloten te overnachten op de dichtstbijzijnde camping.
Zaterdagochtend checkte ik Instagram weer. We waren overladen door berichtjes van lieve mensen die allemaal met ons mee dachten voor woonruimte. Zo hartverwarmend! Een vriendin van mij bood aan bij hen te komen wonen op de boerderij. Zij hadden een gemeubileerd appartement leeg staan en daar konden we zo in. Kippenvel! We kregen hulp aangeboden van alle kanten, van kleding tot eten tot knutselspullen voor de kinderen. We voelden ons zo rijk met al die lieve mensen om ons heen!
“We dachten dat we met een paar maanden onze reis weer zouden hervatten.”
Die dag reden we verder naar Pretoria. We maakten een tussenstop om tassen te kopen, want onze koffers hadden we in Namibië weggegeven. ’s Avonds ontmoeten we Gerdien (@boonfamilyjourney) en Rinkje (@thetraveliciousfamily) en hun families bij de camping in Pretoria. Zij hadden ook besloten om terug te gaan naar Nederland. Het was fijn om die laatste dagen met elkaar te zijn en zo het reizende avontuur tijdelijk achter ons te laten. Zondags hebben we de hele bus leeggehaald en schoongemaakt. We namen een paar dingen mee naar Nederland, maar de rest lieten we achter met het idee dat we over een paar maanden onze reis weer zouden hervatten.
En dan ben je in Nederland. Hoe was dat?
We kwamen aan op Schiphol en er was niemand. Van de intense drukte die er normaal heerst, was niks over. De gangen waren leeg en de winkels waren dicht. Het voelde nogal spooky aan. Mijn familie belde ons in een groepsgesprek, zodat ze er toch een beetje bij waren om ons op te halen. Een lieve vriend haalde ons op en bracht ons naar de boerderij in Twente.
De eerste weken hadden we echt nodig om te landen. Ineens zaten we weer in Nederland. Het besef dat onze reis geëindigd was, kwam daar pas echt binnen. Gelukkig scheen vanaf toen wekenlang de zon, zodat we rustig konden afkicken van het Afrikaanse weer. We ontbeten net als in Afrika elke ochtend buiten, gewoon omdat het kon. En ook omdat we eigenlijk geen afscheid wilden nemen van ons fijne leven met z’n vieren.
Ineens word je weer geconfronteerd met luxe. Een douche in je huis hebben, mét warm water, een kraan waar je water uit kan drinken zonder het te filteren, een wc die je door kan trekken en niet hoeft te legen, een vaatwasser, een oven. Vooral dat drinkbare water uit de kraan en die warme douche vond ik wekenlang een bizarre luxe. Inmiddels ben ik daar ook weer helemaal aan gewend haha.
Pakten jullie ‘het oude leven’ weer op of hebben jullie dit anders gedaan?
De eerste weken hebben we bewust heel rustig aan gedaan. Dat voelde heel goed. Lekker verder gaan op de goede energie die we uit Afrika hadden meegenomen. We hadden dan wel onze reis abrupt moeten beëindigen, maar we hadden wel 7 (!) maanden in alle vrijheid rond kunnen reizen met z’n vieren. Onze droom is echt werkelijkheid geworden! We voelden ons alleen maar heel erg dankbaar voor de ongekende tijd die we met elkaar hebben mogen beleven. Het was zo’n geweldige ervaring. Ik zou zo weer in dat onbezorgde vrije leven willen duiken…
Het was moeilijk om weer om te schakelen naar werk. Daar waren we zo niet mee bezig. We waren in Afrika juist aan het kijken of we onze reis niet konden verlengen. Het geld ging er in Nederland harder door dan in Afrika, dus we konden niet anders. Gelukkig kon Bern al vrij snel weer aan het werk bij zijn oude werkgever.
Hoe staat het nu met jullie reis(plannen)?
We hebben zo’n bijzondere tijd gehad samen. Ons gezin is zo hecht geworden. De jongens zijn enorm naar elkaar toe gegroeid en kunnen ook hier nog net zo lekker samen spelen als in Afrika. Heerlijk vind ik dat!
Na een paar maanden terugkeren naar Zuid-Afrika, waar onze bus op ons aan het wachten is, was vanwege Covid-19 niet aan de orde. We hebben nu besloten dat onze roadtrip door Afrika echt is geëindigd. Op dit moment zijn we bezig om onze bus terug te halen naar Nederland. Halverwege december 2020 kunnen we Sam weer verwelkomen! En dat is echt heel erg gek. Ons Afrikahuis komt weer naar Nederland. Fijn, maar ook raar. We kunnen de verscheping op afstand regelen en dat is heel erg fijn. In andere omstandigheden waren we overigens maar wat graag zelf teruggegaan. Reizen is voor ons vrij zijn. Letterlijk. Gaan en staan waar je wilt en wanneer je maar wilt. En dat komt wel weer. Tot die tijd vullen wij onze bankrekening en blijven we lekker verder dromen!
Heeft Covid-19 jullie ook wat gebracht?
Ik zeg altijd dat dingen niet voor niks gebeuren. Op het moment dat we teruggingen, wist ik alleen niet om welke reden dat was. Een andere droom van ons was bijvoorbeeld om buitenaf te wonen. Via via hebben we uiteindelijk een woonboerderij kunnen huren, buitenaf dus. Dit is echt een geweldige plek, naast het bos. Huren was in de basis niet onze bedoeling. Door het abrupte vertrek naar Nederland en de onzekerheid of we binnen 3 maanden weer terug konden naar Afrika, leek ons dit de meest logische keuze. Nu zijn we alleen maar heel blij met die keuze. Tijdens onze reis hebben we heel veel gesprekken gevoerd bij het kampvuur: wat willen we straks na onze reis? Welke dromen hebben we nog meer? We weten nu immers dat alles kan, als je van binnen echt wilt.
De wet van aantrekkingskracht
De wet van aantrekkingskracht heeft ons tijdens de reis al zoveel moois gebracht. Daar zijn we ons bij terugkomst nog meer in gaan verdiepen. We zijn cursussen gaan volgen, we werken veel met positieve affirmaties en we mediteren. Met de juiste intenties kun je creëren wat je wilt. Dat klinkt bijna magisch hè?! Maar het kan echt! Het is bizar hoeveel mooie kansen er al op ons pad zijn gekomen! En nog steeds! Daar zijn we alleen maar heel erg dankbaar voor!
Hoe kijk je er nu op terug?
Alleen maar heel positief. We hebben zo’n gouden reis gehad. We zijn ontzettend dankbaar dat we dit hebben mogen beleven. We hebben er zo hard voor gewerkt om dit te kunnen realiseren. Ongekend. Je droom werkelijkheid laten worden is hard werken! Maar dat was niet erg. Dat is het zelfs meer dan waard geweest!
“Als je hart je zegt dat het zover is, dat je je droom mag gaan waarmaken, luister dan.”
Wat hadden jullie bij je wat je niet had willen missen?
Onze Lifesaver waterfilter staat met stip op nummer 1. In Afrika een ‘must have’ vinden wij. Zo hadden we altijd drinkwater bij de hand. We konden overal water tappen of zelfs uit de rivier halen. Het filter doodt namelijk 99,9999% van de bacteriën en micro-organismen in het water, waaronder de E. Coli bacterie. De eerste keer dat we water uit de rivier haalden omdat we aan het wildkamperen waren, vonden we wel een dingetje. Maar het werkte echt. We zijn niet één keer ziek geworden. Daarbij scheelt zo’n filter je heel wat plastic flessen! Omdat we niet duurzaam bezig waren door in een bus rond te rijden en te vliegen, was onder andere dit een mooie tegenhanger. Alle kleine beetjes helpen, nietwaar!
Wat is je van jullie reis tot nu toe het meest bijgebleven
We hebben het nog bijna dagelijks over Afrika. Deze reis heeft zoveel indruk op ons alle vier gemaakt. Met name de vrijheid die we hadden, doordat we niet hoefden te werken, is een ongekende luxe. We bleven staan op een plek als het goed beviel, of we reden door als we wilden. We stonden op als we wakker werden en gingen slapen zodra we moe waren. Voor het eten gold hetzelfde. Alles ging op gevoel. Geen stress, geen agenda en soms ook gewoon geen bereik. Letterlijk ver weg van de buitenwereld. We zijn op zoveel afgelegen plekken geweest waarin we ons echt alleen op de wereld voelden. Bijna onwerkelijk, zo mooi!
Wat zou je de volgende keer anders doen?
Niks, we hebben de hele reis ons gevoel gevolgd en dat is het beste en mooiste wat we konden doen! Hierdoor hebben we hele bijzondere ontmoetingen gehad met stuk voor stuk zulke lieve mensen. Het grootste gedeelte van de mensen heeft zijn hart echt op de goede plek zitten!
Wat wil je andere gezinnen meegeven?
De tijd van bezinning is door corona naar ons toegekomen. Zelf vind ik dat iets heel waardevols. Naar binnen keren, samen praten, oude wonden laten helen, dromen weer naar boven laten komen, je ogen weer laten twinkelen. Als je hart je zegt dat het zover is, dat je je droom mag gaan waarmaken, luister dan. Wat het ook maar mag zijn! Ga ervoor!
Pin deze foto om dit artikel op te slaan op Pinterest:
Je kunt Leonie en Bern volgen op Instagram via @familyroadtripinafrica
Reacties onderdaan of het delen van dit artikel vind ik fijn om zo anderen weer te inspireren, dank je wel!
Het verhaal van Leonie en Bern komt als update in de laatste versie van mijn boek ‘Tijdelijk vertrekken naar het buitenland’, waar zij eerder al aan mee werkten! Samen met andere follow-ups van gezinnen die eerder meewerkten aan dit boek. Op de site zal te lezen zijn wanneer deze beschikbaar is.
Maar ook nu al staat dit boek bomvol praktische informatie als je een langere tijd naar het buitenland wilt gaan, weten wat je geregeld wilt hebben vooraf en vele inspirerende interviews met gezinnen die je zijn voorgegaan. Je leest er hier meer over:
Klik op de foto voor reislustige inspiratie van andere gezinnen!
Reacties onderaan of het delen van dit artikel vind ik fijn om zo anderen weer te inspireren, dank je wel! Soms gebruik ik affiliate links. Je betaalt hiervoor nooit iets extra. Je leest er meer over bij ’terms & conditions’.
Auteur: Tessa de Jong