Het is maandag 6 april. De bus is volgeladen met stuiterende achtste groepers die niet kunnen wachten tot ze onderweg zijn. 4 Dagen kamp op Vlieland. Een van de grote momenten in het leven van een achtste groeper. Kort geleden gehoord naar welke middelbare school je volgend jaar mag gaan en nu het staartje van dit afsluitende schooljaar.
Een ander staartje
Dat dit schooljaar een hele andere staart zou krijgen, wisten we 1,5 maand geleden nog niet. Als volwassenen zijn we bezig met het grotere plaatje; de zorgen die er leven in de wereld. Een virus blijkt ons als mens wel op de knieën te krijgen om een stap terug te zetten op deze aarde. Pas op de plaats, terug je huis in, aangewezen op elkaar. Solidair met de ander. Praktisch geen files, schonere lucht om in te ademen, minder criminaliteit in ons land. Elkaar letterlijk de ruimte gunnen en geven. En een aarde die dat allemaal wel best vindt.
De tijd van ‘wij van groep 8’
Maar mijn hart huilt om mijn 11-jarige. Die verdrietig is omdat het kamp van groep 8 niet doorgaat. En of de eindmusical door kan gaan, is nog maar de vraag. De laatste paar maanden van je basisschooltijd thuis doorbrengen, dat is niet hoe hij zich dat had voorgesteld.
De tijd dat je je als achtste groeper stiekem wat meer denkt te kunnen veroorloven op school, omdat ‘je groep 8 bent’. De tijd dat wij als leerkrachten ook geregeld een oogje toeknijpen omdat ‘ze groep 8 zijn’. De tijd waarin groepjes klasgenoten steeds meer 1 groep worden; Wij van groep 8. Die tijd.
Weet jij het nog? Ik wel! Overlopen op kamp, stiekem net teveel snoep mee hebben, lol hebben met juffen en meesters die veel relaxter blijken dan je dacht. Een dropping, terwijl je niet wilt toegeven dat het toch best spannend is. Veel feestjes op het eind, wel of geen verkering, het ultieme ‘wij-gevoel’. Dat.
Geen; ‘We doen net alsof de bus leeg is’
Maandag 6 april staan we niet op het schoolplein. Het schoolplein is leeg en er is geen bus. En donderdag hoeven we ze ook niet op te halen. Geen wachten op de bus gevuld met vermoeide koppies. Ook niet om te doen alsof ze er stiekem niet inzitten. We zijn thuis. Zij zijn thuis. Zij van groep 8.
En ook al is het geen probleem van wereldformaat, voor een kind in groep 8 voelt het af en toe wel zo. Och, ik had het voor mijn achtste groeper, voor alle achtste groepers, zó graag anders gezien!
We hopen allemaal dat kinderen na de meivakantie weer naar school mogen. En ik weet dat er alles aan gedaan wordt om ervoor te zorgen dat er misschien toch een alternatief kamp mogelijk is. Als we weer met wat meer mensen bij elkaar mogen komen. Om er zo voor te zorgen dat de achtste groepers van 2020 toch een goede afsluiting hebben van hun basisschooltijd.
Stay home, staye safe, flatten the curve.
